W kinach filmy o upadku i demoralizacji zachodu

Moskwa w swej jak zwykle kłamliwej propagandzie przedstawia wojnę z Ukrainą, nie tylko jako wojnę z urojonym nazizmem, ale też jako wojnę z zachodnią degeneracją, która niestety jest faktem. Problem polega jednak na tym, że Rosja nie tylko jest tak samo zdemoralizowana, jak zachód (patrząc na skalę aborcji, narkomani, czy pornografii w Rosji), ale od dekad wspiera demoralizacje na zachodzie – czyli deklaruje walkę z patologią, za którą odpowiada.

Rosja (czy to komunistyczna, czy putinowska) od dekad wspierała wszelkie prądy kulturowe i destruktywne ruchy na zachodzie (pacyfistyczne, pseudo ekologiczne, lewicowe, feministyczne, tęczowe). Celem Moskwy była i jest demoralizacja zachodu, by w wyniku swej demoralizacji zachód stał się słaby i niezdolny do oporu przed rosyjską agresją. Taką strategię podboju imperialistycznego opisywał już VI wieku p.n.e. przez Sun Zi w swoim traktacie „Sztuka wojny”.

Zobacz także: Renault wznawia produkcję w Moskwie. Pełna aprobata francuskiego rządu

Demoralizacja zachodu okazała się sukcesem wszystkich destruktywnych sił, w tym i Rosji. Doskonale to pokazują wyświetlane w kinach w całej Polski, w tym i warszawskim kinie Kinoteka mieszczącym się w Pałacu Kultury, dramaty obyczajowe produkowane na zachodzie, których postaciami pierwszoplanowymi są takie indywidua jak przegrani aktorzy porno, prostytutki narkomanki, zdemoralizowane seksualnie nastolatki, kobiety czujące awersję do swoich dzieci.

Red Rocket

Reżyserem i scenarzystą amerykańskiego dramatu „Red Rocket” jest Sean Baker. W filmie wystąpili: Simon Rex, Bree Elrod, Suzanna Son. Obraz opowiada o powrocie do rodzinnej miejscowości, na teksańską prowincję, patologicznego oszusta i mitomana, bankruta i przegranego, aktora porno Mikey Saber. Ten ograniczony intelektualnie i pozbawiony jakichkolwiek przejawów życia duchowego czy moralności degenerat żyjący swoimi sukcesami w porno branży zatrzymuje się żony narkomanki prostytutki (której opieka społeczna odebrała dziecko), którą przed laty porzucił i jej matki o wyglądzie styranej życiem alkoholiczki (równie zdegenerowanych kobiet, jak i on). By zarobić na życie, sprzedaje marihuanę (od czarnych handlarzy narkotyków) pracownikom rafinerii. Swoją nową 17-letnią kochankę chce wykorzystać jako aktorkę porno, by powrócić do seks biznesu. Pozbawionej moralności dziewczynie związek z aktorem porno imponuje, podobnie jak sąsiadowi faceta, który oszukuje, że jest weteranem. Film ukazuje życie amerykańskiego zdemoralizowanego i wręcz fizycznie zdegenerowanego menelstwa, biedoty zatopionej w szambie patologii, wyzbytej z potrzeb duchowych czy intelektualnych.

Najgorszy człowiek na świecie

Scenarzystą i reżyserem norweskiego dramatu „Najgorszy człowiek na świecie” jest Joachim Trier, a odtwórcami głównych ról: Renate Reinsve, Anders Danielsen Lie, Maria Grazia Di Meo. Bohaterką filmu jest Julia, trzydziestoletnia kobieta, która co jakiś czas porzuca dotychczasowe życie, studia, i partnerów, czuje odrazę do posiadania dzieci, jest zdemoralizowana i zepsuta (choć nie jest to jej jakiś wybór), nie ma pojęcia, jaki ma cel w życiu, nie ma wyższych potrzeb duchowych ani intelektualnych, jest klasycznym zdegenerowanym produktem laickiego społeczeństwa konsumpcyjnego, dla którego jedyną rozrywką jest seks. Zapewne jej patologiczna osobowość jest owocem procesów społecznych i kulturowych na zachodzie — rozpadu tradycyjnej moralności, tożsamości kulturowej i więzi rodzinnych. Postać pierwszoplanowa filmu jest przykładem zagubienia i wykorzenienia, które absolutnie nie przeszkadza młodym na zachodzie (którzy nawet nie poszukują niczego, co by nadało sens ich egzystencji), którzy zapełniają swoje życie konsumpcją, seksem i narkotykami.

Świat bohaterki kilkakrotnie w filmie ukazany jest z wykorzystaniem estetyki fantastyki – pojawia się element zatrzymania czasu czy wizji narkotycznych. Trudno powiedzieć czy to bohaterka filmu, czy to konserwatywny widz dostrzega w tym, że jest samotna, nie ma dzieci, a jej bliscy umierają w cierpieniu, bankructwo modelu konsumpcyjnego wykorzenionego życia. Wydaje się bowiem, że zachód jest tak zagubiony i wykorzeniony, że nie jest w stanie dostrzec swoich problemów.

Córka

Scenarzystką i reżyserką amerykańskiego dramatu obyczajowego „Córka” jest Maggie Gyllenhaal, a odtwórcami głównych ról: Olivia Colman, Dakota Johnson, Jessie Buckley. Pierwszoplanowa postać filmu stara, tłusta, brzydka i niesympatyczna samotna kobieta przybywa na jedną z greckich wysp na wakacje. Kobieta w czasie plażowania bacznie obserwuje hałaśliwą rodzinę, w tym młodą matkę zmęczoną, sfrustrowaną, znudzoną opieką nad córką. Bohaterka filmu doskonale ją rozumiem, bo sama czuła odrazę do swoich córek, które porzuciła, by robić karierę w naukach humanistycznych, i korzystać seksu z kochankiem. Taka egocentryczna socjopatia, brak współczucia dla innych, skrajny egoizm, krzywdzenie innych to cechy bohaterki filmu. Co gorsza, kobieta jest zadowolona ze swoich wyborów życiowych i zachwala je innym. To doskonały obraz zachodniej demoralizacji i wykorzenienia, którego konsekwencją jest odrzucenie wszelkich zobowiązań wobec innych, dążenie do satysfakcji, kosztem innych, w tym i własnych dzieci. Film jest, dla konserwatywnego widza, zapewne wbrew intencjom twórców obrazu, taką kroniką zepsucie i upadku zachodu, szkodliwości takich lewicowych zabobonów jak feminizm, który przedstawia macierzyństwo jako pasmo cierpień.

Licorice Pizza

Paul Thomas Anderson to scenarzysta i reżyser amerykańskiego dramatu „Licorice Pizza”, w którym wystąpili: Cooper Hoffman, Alana Haim, Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits, John C. Reilly, Maya Rudolph. Akcja filmu rozgrywa się na początku lat siedemdziesiątych w Los Angeles.

Z filmu wynika, że już w latach siedemdziesiątych powszechna była demoralizacja i wykorzenienie w USA. Bohater filmu to młody brzydki tłustawy chłopak, który z sukcesami otwiera to nowe biznesy ze starszą żydowską w pewnym stopniu zdemoralizowaną dziewczyną, która mu się podoba. Dla kinomanów zaletą jest to, że film kończy się happy endem i może być czysto rozrywkową formą wyłączenia pracy mózgu na ponad godzinę.