Rocznica pierwszego publicznego protestu głodowego w PRL

Zobacz też: Związek Harcerstwa Polskiego idzie za lewicowymi trendami. Druga przyjęta wersja roty nie zawiera słowa “Bóg”

45 lat temu, 24 maja 1977 r., w warszawskim kościele św. Marcina rozpoczęła się głodówka członków Komitetu Obrony Robotników w obronie więzionych przez reżim. Był to pierwszy publiczny protest głodowy przeciwko systemowi komunistycznemu w dziejach PRL.

Ks. Bronisław Dembowski w ogłoszeniu wywieszonym w przedsionku kościoła kilka dni po rozpoczęciu protestu deklarował:

Zapewnili mnie, że uszanują powagę Domu Bożego i że jest wśród nich kapłan rzymskokatolicki. Odpowiedziałem, że wolałbym, aby czynili to gdzie indziej. Uznaję, jednak prawo do takiego manifestowania swej opinii.

Prymas Stefan Wyszyński spoglądał na protest z dużym krytycyzmem. Po kilku dniach trwania głodówki stwierdził:

Obecnie nie będziemy ich stamtąd wyprowadzać, aby nie powiedziano, że zastąpiono pałkę policyjną pałką inkwizycyjną.

Oświadczenie protestujących głosiło:

Apelujemy raz jeszcze o niezwłoczne uwolnienie ofiar wypadków czerwcowych i tych, którzy stanęli w ich obronie. Wobec nieskuteczności dotychczasowych apeli i z uwagi na powagę sytuacji wystąpienie nasze łączymy z publicznym podjęciem dobrowolnej siedmiodniowej głodówki. Dla wierzących będzie ona formą modlitwy, dla wszystkich nas – apelem skierowanym do Społeczeństwa i Władz.

Swoistą manifestacją poparcia dla protestujących była niedzielna Msza św. odprawiona 29 maja. Uczestniczyły w niej rodziny głodujących, które siedząc w prezbiterium, mogły zobaczyć swoich bliskich. Głodówka osiągnęła swój cel, ponieważ przesłanie protestujących dotarło do opinii publicznej i międzynarodowych mediów.

Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com

Radio Maryja

Dodaj do ulubionych!  

+0 -1