Telewizja MN
Zaloguj
0 
- Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com
Faszyzm, co to?
Faszyzm to idea, której celem jest podporządkowanie wszystkich dziedzin życia biurokracji państwowej.
Faszyzm narodził się we Włoszech 23 marca 1919 w dniu, w którym Benito Mussolini założył Fasci Italiani di Combattimento. Braterstwo Walki wzięło swoją nazwę od rózg liktorskich (które symbolizowały siłę jedności – jedną rózgę można było złamać, pęku rózg już nie).
Faszyści z założenia nie posiadali programu, ani nie przywiązywali wagi do programu. Głoszone postulaty nie były stałe, a ulegały modyfikacji, faszyzm był ideologią w ciągłej transformacji. Faszyści w swych działaniach nie odczuwali potrzeby teoretycznego uzasadnienia. Faszyści, jeżeli głosili jakieś postulaty, to były one patriotyczne i lewicowe i miały na celu: ekspansję terytorialną w rejonie Morza Śródziemnego i Bałkanów, przyznanie praw wyborczych dla kobiet i od 18 roku życia, likwidację senatu, 8-godzinny dzień pracy, udział robotników w zarządzaniu przedsiębiorstwem, wysoki progresywny podatek od kapitału w celu wywłaszczenia, przejęcie pewnych nieruchomości kościelnych, konfiskatę zysków z wojny.
Dla faszystów wrogiem było mieszczaństwo i lewica internacjonalistyczna, głoszone postulaty były zawsze anty internacjonalistyczne i antyliberalne. Faszyści gardzili kapitalizmem i kulturę konsumpcjonistyczną (przejawiało się to np. w likwidacji supermarketów).
Żydzi w ruchu faszystowskim
Wśród faszystów było bardzo mało antysemitów i bardzo wielu Żydów. Wielu Żydów przedsiębiorców i finansistów finansowało faszystów. Kochanką Mussoliniego była Żydówka. W marszu na Rzym brało 200 żydów. Antysemityzm był obcy naturze faszyzmu. Faszyzm był też obojętny wobec homoseksualizmu.
Ruch faszystowski tworzyli weterani wojenni, syndykaliści (zwolennicy zrzeszania się w związkach zawodowych nie partiach, chwalący kolektywy i strajki, dążący do obalenia kapitalizmu i przejęcia władzy przez syndykaty robotnicze), futuryści (antymieszczańska inteligencja techniczna), rewolucjoniści. Faszyzm był ruchem młodych.
Faszyzm był atrakcyjny, bo odwoływał się do ponad klasowego braterstwa, jedności zakorzenionej na emocjach. Faszyzm był atrakcyjniejszy od socjalizmu, socjaliści w chwilach kryzysu dbali o interes tylko pracujących.
Przejęcie władzy dzięki demokratycznemu zwycięstwu poprzedziła klęska wyborcza faszystów. W samym ruchu trwała walka o przywództwo. Konkurentem Mussoliniego był Gabriel D’Annunzio (walczyło on o dominacje Włoch na Bałkanach i okupował Fiume). D’Annunzio wymyślił teatralne przemówienia, salut i faszystowski okrzyk bojowy (Eia, eia, eia, alala!).
Demokratyczna droga do władzy
Faszyści zaskarbili sobie sympatię Włochów, broniąc ich przed terrorem lewicy. W dolinie Padu socjaliści terroryzowali i ekonomicznie eksploatowali właścicieli upraw. Właściciele upraw zyskali pomoc od faszystów, faszyści zbrojnie zniszczyli socjalistyczną dyktaturę (pomagała im w tym finansowo i rzeczowo policja oraz wojsko). Faszyści i właściciele odebrali również elektorat socjalistom, nadając ziemię bezrolnym chłopom. Obrona posiadaczy ziemskich zraziła do faszyzmu radykałów, opuścili oni szeregi ruchu, a ich miejsce zajęli przedstawiciele posiadaczy, wojska i policji. W latach 1919 do 1922 partia faszystowska transformowała z ruchu lewicowego na bardziej centrowy. W 1921 faszyści weszli do koalicji anty lewicowej w parlamencie. W latach 1920 -1922 w walkach na tle politycznym zginęło 600 faszystów i 2000 antyfaszystów. Od 1923 do 1926 1000 antyfaszystów.
Już trzy lata po powstaniu w 1922 roku faszyści przejęli na drodze demokratycznej władzę we Włoszech. Po przejęciu władzy faszyści od razu poszli na kompromisy i zapomnieli o swoich radykalnych postulatach. Mussolini zdobył dyktatorską władzę na drodze demokratycznych wyborów (66% mandatów zdobyła partia faszystowska). Mussolini inaczej niż komuniści nie był zainteresowany eksportem swojej rewolucji.
W pierwszych latach swoich rządów faszyści prowadzili politykę leseferyzmu liberalnego, redukowali interwencjonizm państwa w gospodarkę, upraszczali podatki, zmniejszali wydatki państwa, zrównoważyli budżet.
Faszyzm czyli ingerencja państwa we wszystkie dziedziny życia
Totalitaryzm faszystowski polegał na stopniowej ingerencji państwa we wszystkie dziedziny życia. Faszyści zlikwidowali podmiotowość społeczeństwa. Pomimo ingerencji państwa faszystowski ruch młodzieżowy z czasem został zdominowany przez młodzież obojętną wobec faszyzmu a czasami nawet wrogą.
Agresywność faszystów objawiła się w 1935 roku agresją Włoch na Etiopię. Dopiero po 16 latach rządów, w 1938 faszyści wprowadzili ustawodawstwo z elementami rasistowskimi. Ustawy te dyskryminowały Żydów, zakazano mieszanych małżeństw, Żydom zakazano pracy w administracji. Wcześniej nie było we Włoszech antysemityzmu. W 1933 roku amerykańscy Żydzi uznawali rządzącego już 11 lat Mussoliniego za obrońcę Włoch. Włosi nie byli też zainteresowani wybuchem II wojny światowej.
Mussoliniego obalili sami faszyści. 10 lipca 1943 roku Wielka Rada Faszystowska przywróciła monarchie, Duce został aresztowany (odbili go komandosi niemieccy pod dowództwem Otto Skorzennego). Uwolniony Duce powołał do życia Włoską Republikę Społeczną, we Włoszech rozpoczęła się wojna domowa (trwająca od 1944 do 1945).
Od 1928 do 1933 do włoskiej partii faszystowskiej przyjęto 4920 Żydów, czyli ponad 10% włoskich Żydów (informacja za artykułem Anny Ziarkowskiej „Polityka Benito Mussoliniego wobec Żydów w latach 1922-1943). Podczas holocaustu większość włoskich Żydów przeżyła (z 48.000 włoskich Żydów zginęło 6.500, czyli mniej niż 15%). Warto pamiętać, że tych Żydów zabili nie włoscy faszyści a niemieccy narodowi socjaliści.
Antyfaszyzm dziełem bolszewików
Antyfaszyzm został powołany do życia przez Lenina i bolszewików na początku lat dwudziestych XX wieku, prawie dwie dekady przed II wojną światową i zbrodniami niemieckich narodowych socjalistów. Powstanie antyfaszyzmu nie miało nic wspólnego z ludobójstwem dokonanym przez narodowych socjalistów z Niemiec. Powodem powołania przez komunistów antyfaszyzmu było to, że we Włoszech faszyści (ruch stworzony przez byłego socjalistę Benito Mussoliniego) stał się dla komunistów konkurencją w walce o robotniczy elektorat.
Faszyści postulowali ingerencje państwa we wszystkie dziedziny życia i zapewnili proletariatowi przywileje socjalne. Dla robotników oferta faszystów była atrakcyjniejsza od oferty komunistów chcących zniszczyć włoską tożsamość. Faszyści, odmiennie od komunistów, nie chcieli niszczyć włoskiej kultury, rodzin, Kościoła, państwa narodowego, ani likwidować własności prywatnej. Faszyści zyskiwali poparcie Włochów, bo zbudowali państwo opiekuńcze i zapewnili Włochom rozwój gospodarczy.
Pod hasłem antyfaszyzmu komuniści wierni sowietom, bolszewii, Leninowi i Stalinowi, wszystkich swoich przeciwników politycznych nazywali faszystami – wszystkich poczynając od trockistów, przez socjaldemokrację, aż kończąc na chadecji i narodowców. Faszystą był każdy, kto nie był komunistą, i to takim, który był wierny Moskwie.
Powstańcy warszawscy nie walczyli z faszystami
Warto pamiętać, że w czasie Powstania Warszawskiego, w sierpniu 1944, faszyści byli wrogami nazistów. Faszystowskie Włochy włączyły się do wojny po stronie Niemiec w czerwcu 1940 roku. Jednak już we wrześniu 1943 faszystowskie Włochy porzuciły Niemców i przyłączyły się do aliantów (Amerykanów, Brytyjczyków i Francuzów). Stało się to po tym, jak Wielka Rada Faszystowska w lipcu 1943 odebrała władzę Benito Mussoliniemu. Skutkiem decyzji faszystów było to, że faszystowscy włoscy żołnierze trafili do niemieckich obozów jenieckich, a teren faszystowskich Włoch, nad którym mieli kontrole Niemcy, znalazł się pod niemiecką okupacją. Powstańcy warszawscy nie mogli więc walczyć z faszystami, bo w sierpniu 1944 faszyści włoscy byli wrogami Niemców, z którymi polscy patrioci w Warszawie walczyli.
