Telewizja MN
Zaloguj
0 
Walki z komunistami wybuchły spontanicznie — nie było ani przywódcy, ani planu działania. Powodem była sztucznie wywołania przez komunistów nędza – komuniści wszelkie środki produkcji kierowali, na polecenie Rosjan, na zbrojenia (by przygotować inwazję na zachód), przez co podstawowe dobra konsumpcyjne były niedostępne, a robotnicy żyli w nędzy.
Zobacz także: Kalendarium Patriotyczne Mediów Narodowych od 29 czerwca do 3 lipca: demonstracje, pikiety, spotkania
Komunistyczny wyzysk klasy robotniczej
Klasa pracująca była przez komunistów eksploatowana jak niewolnicy. Robotnicy musieli za szokująco niskie płace pracować ponad siły. Cenny towarów konsumpcyjnych wzrosły o kilkaset procent. Robotnicze rodziny nie miały za co żyć. Warunki pracy były coraz gorsze, nie było perspektyw na polepszenie sytuacji, komuniści traktowali robotników jak śmieci.
Wielkopolska na tle innych część kraju była szczególnie eksploatowana przez komunistów. Robotnicy zarabiali mniej niż w reszcie kraju (nie 12.000 a 10.000), Wielkopolska musiała dostarczać o wiele większe dostawy płodów rolnych. Region dostawał o wiele mniej pieniędzy z budżetu, niż mu się należało. Polacy byli też przeciwni rosyjskiej okupacji PRL.
Poznańscy robotnicy od lat byli rozczarowani marnotrawstwem i wyzyskiem w PRL, domagali się szacunku dla klasy robotniczej – władze nieustannie ignorowała ich skargi i postulaty, nieustannie okłamywały robotników.
Zaczęło się pokojowo
28 czerwca w związku z olewaniem przez władze żądań robotników, zorganizowano strajk, po kilku godzinach strajku, o 10.30 zorganizowano pochód, w którym ulicami miasta przeszło 100.000 osób. Protestujący domagali się obniżenia ogromnych norm pracy, obniżki wysokich cen i podwyżki niskich płac. Z czasem, wobec ignorowania protestu socjalnego przez władze, protestujący zaczęli wysuwać postulaty polityczne – antykomunistyczne i antyrządowe („Precz z wyzyskiem świata pracy”, „Precz z czerwoną burżuazją”, „My chcemy wolności”, „Precz z bolszewizmem”, „Precz z komunistami”, „Żądamy wolnych wyborów pod kontrolą ONZ”, „Niech żyje Mikołajczyk”, „Precz z Rosjanami”, „Precz z Moskalami”, „Precz z Ruskami, Żądamy prawdziwie wolnej Polski”).
28 czerwca protest miał bardzo pokojowy charakter. Dopiero ignorowanie protestu przez władze doprowadziło do eskalacji. Za eskalację odpowiadało pojawienie się plotek o ogólnopolskim powstaniu. Doszło do walk z użyciem broni palnej. Do stłumienia protestu 100.000 osób władza wysłała 10.000 żołnierzy i 400 czołgów. Wśród 57 zabitych 80% ofiar nie brało udziału w zamieszkach.
10.000 żołnierzy i 400 czołgów
Do stłumienia protestu PZPR wysłał wojsko. Protestujący zaatakowali więzienie, prokuraturę i UB. Poznań pacyfikowało (jak wynika z Wikipedii) „9983 żołnierzy, 359 czołgów, 31 dział pancernych, 36 transporterów opancerzonych, 6 dział przeciwlotniczych, 880 samochodów, 68 motocykli i kilka tysięcy sztuk broni. W ciągu kilku godzin walk zużyto 180 tys. sztuk amunicji. Siły te prowadziły walki uliczne z grupami cywilów, uzbrojonych w 250 sztuk broni […] z rozbitych posterunków milicji i studiów wojskowych uczelni oraz butelki z benzyną. Demonstrantom udało się opanować dwa czołgi, z których próbowali ostrzeliwać gmach Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego”.
O 18.30 demonstrantom udało się uwolnić więźniów obozu NKWD i UB w Mrowinie. Szacuje się, że w walkach zginęło 70 cywili, 4 żołnierzy i 4 ubeków. Rannych zostało w sumie wśród protestujących i żołnierzy 600 osób.
Po spacyfikowaniu protestów władze zatrzymały do 8 lipca 1956 roku 746 osób, z których aresztowano 350, z których przed sądem postawiono 22, a w procesach oskarżeni dostali kilkuletnie wyroki. Obrońcy oskarżonych byli prześladowani za obronę oskarżonych.
Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com
