Telewizja MN
Zaloguj
0 
W swojej publicystyce łączył krytykę Żydów i Kościoła katolickiego oraz propagował astrologię. Za młodu był socjalistą. Prześladowany przez rosyjskiego okupanta został nacjonalistą i antysemitą.
Książka (bogata w cytaty z wielu źródeł) Andrzeja Niemojewskiego (poety, pisarza, tłumacza i wydawcy okresu Młodej Polski) „Dusza żydowska w zwierciadle Talmudu” pochodzi z 1914 roku (książkę tą współcześnie wydało wydawnictwo Antyk Marcina Dybowskiego). Niemojewski miał ambicje opisania problemu relacji polsko żydowskich, by doprowadzić do jak to sam określał, „odżydzenia” Polski.
Żydzi na ziemiach polskich
W początkach XIX wieku Warszawa była polskim miastem, lecz w już w 1916 roku 40% populacji Warszawy stanowili Żydzi. W XIX wieku Żydzi mieli w Warszawie większy przyrost naturalny niż Polacy, dodatkowo Polacy emigrowali z Warszawy. Podobnie rosła populacja żydów na prowincji i w innych miastach (Niemojewski nazywał to zażydzaniem Polski). Żydzi na ziemie Polski migrowali z Rosji. Społeczność żydowska na ziemiach polskich składała się z Żydów talmudycznych pogrążonych w ciemnocie i zabobonach – odmiennie od Żydów żyjących w krajach Europy Zachodniej.
Według Niemojewskiego przed pierwszą wojną światową Żydzi na ziemiach polskich: szkalowali, terroryzowali, prześladowali z powodów religijnych, zmuszali do emigracji, oszukiwali i okradali Polaków. Prasa ukrywała żydowskie pochodzenie przestępców. Żydzi zajmowali się handlem żywym towarem i fałszowaniem pieniędzy. Wzajemnie się wspierali przed sądami, nawet gdy oskarżony Żyd był winien. Żydzi monopolizowali własność, odbierali Polakom miejsca pracy (żydowscy pracodawcy zwalniali Polaków, by zatrudniać Żydów – propagowały to organizacje żydowskie).
W związku z rozwojem społeczności żydowskiej na ziemiach polskich Żydzi podczas konferencji pokojowej po I wojnie światowej byli przeciwni odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Żydzi zwalczali odzyskanie niepodległości przez Polskę antypolską kampania (Żydzi na zachodzie kłamali, że Polacy to antysemici organizujący pogromy) i pomysłami utworzenia państwa żydowskiego na ziemiach polskich (Judeopoloni).
Talmud
Zdaniem Niemojewskiego Talmud był fundamentem tożsamości żydowskiej, regulował większość aspektów życia religijnych Żydów, był dla Żydów ważniejszy od Tory (części Starego Testamentu). Chłopcy żydowscy (prawie 90% ich populacji) przez 10 lat życia (od 5 do 15 roku życia) w chederach poznawali nauczanie Talmudu. Prócz chederów były też inne religijne szkoły żydowskie. Judaistyczna edukacja religijna odcinała Żydów od nowoczesnego społeczeństwa i ich demoralizowała. Kobiety były z judaistycznej edukacji religijnej wykluczone. Na zachodzie zwalczana była krytyka Talmudu, przed społeczeństwami zachodu ukrywana była zawartość Talmudu. Żydzi histerycznie reagowali na wszelką krytykę Talmudu, nie pozwalając na żadną krytyczną dyskusję o Talmudzie, dokonywali fałszerstw, by bronić dobre imię Talmudu.
Talmud zawierał wiele sprzecznych ze sobą przepisów. Zdaniem Niemojewskiego jego nauki demoralizowały Żydów. Zgodnie z Talmudem Żyd mógł gojowi (nie Żydowi) zrobić wszystko, co chce. Talmud zezwalał Żydom na okłamywanie, okradanie (najlepiej tak by się goj nie zorientował), powtórne pobieranie odsetek, niespłacanie długów, czerpanie zysków z pomyłek goi, nieoddawanie znalezionych rzeczy, które goj zgubił, wyłudzanie od goi, prześladowanie i zabijanie goi, kłamanie na niekorzyść goja, porywanie i cudzołożenie z gojkami, namawianie gojów do grzechu. Rzeczami ukradzionymi gojom zgodnie z Talmudem należało dzielić się z innymi Żydami. Talmud pozwalał na trucie bydła lub jego kradzież. Zakazywał mówienia, że u goja są tańsze towary niż u Żyda. Pozwalał na fałszowanie dokumentów, składanie fałszywych przysiąg (przysięgi składane gojom uznaje za nieważne), naginanie prawa dla własnych korzyści, udawanie przez Żyda, że nie jest Żydem. Talmud pozwalał na handel kobietami, zepsutą żywnością, fałszowanie pieniędzy, przekupywanie, niepłacenie ceł i podatków, zastraszanie świadków w sądzie. Zakazywał Żydom świadczyć na rzecz gojów. Uznawał władzę gojów za bezprawne i nakazywał wykorzystywanie władz gojów dla celów żydowskich. Zakazywał Żydówkom karmić gojów (gojki mogą karmić Żydów). Wszystko, co ma styczność z gojami, uznawał za nieczyste.
Niemojewski w swojej pracy stwierdzał, że Talmud zapewniał bezkarność Żydowi, który zabił goja (zakazywał sądzenia zabójcy goja, nakazywał ukaranie goja zabójcy Żyda), nakazywał zabijanie goi studiujących Talmud i judaizm (zdradzanie sekretów judaizmu było zakazane). Uznawał, że goje nie są bliźnimi (nie są ludźmi, tylko zwierzętami, płody gojek uznawał za zwierzęta). Talmud nauczał, że własność gojów należy do Żydów (Żydzi, by uniknąć między sobą konfliktów, mieli dzielić między siebie własność gojów, własność goja należeć miała do tego Żyda, który ją pierwszy przejął). Gojki uznawał za nierządnice.
W pracy Niemojewskiego znajdują się stwierdzenia, że Talmud zakazywał mówienia o majątku innego Żyda. Pozwalał Żydom na porzucenie swoich rodziców, rozwody i życie w poligamii. Pozwalał Żydom na zamordowanie swojego dziecka, o ile Żyd uważał, że nie jest one zdolne do życia (nie musi być to prawda). Nakazywał zabijanie Żydów heretyków i Żydów nieuczciwych względem innych Żydów (na czym korzystają goje). Pozwalał na zabicie Żyda, który doniósł na innego Żyda (koszty zabicia żydowskiego renegata ponosić miała solidarnie cała gmina). Talmud nauczał, że zdrajcą są ci Żydzi, którzy zwracają się do sądów gojów. Sędzia Żyd miał w sądzie stawać po stronie Żyda przeciw gojowi (nawet gdy Żyd był winien).
Niemojewski twierdził, że Talmud w swoim nauczaniu dyskryminował Żydówki, zgodnie z jego nauczaniem własność Żydówki miała należeć do jej męża. Zgodnie z Talmudem Żyd mógł zawsze się rozwieść ze swoją żoną lub pojąć kolejną (Talmud dopuszcza poligamię). Zaręczyny mógł Żyd zawrzeć monetą, listem lub stosunkiem seksualnym (także z dziewczynką powyżej trzech lat i jednego dnia życia – za seks z dziewczynką poniżej 3 lat przewidziana była kara śmierci, Żydówka karana była śmiercią, jeżeli współżyła z żydowskim chłopcem poniżej lat dziewięciu). Żydówka uprawiająca seks z gojem traktowana była jako nierządnica, lesbijka Żydówka nie była nierządnicą, ale można było ja ukamienować.
Według Niemojewskiego zgodnie z Talmudem Bóg to bożek plemienny równy rabinom, stosujący się nauk rabinów, zadowolony z tego, gdy Żydzi go oszukują, mający poczucie winy z powodu braku troski o Żydów (ciągle się im tłumaczy i ich przeprasza). Talmud uczył Żydów jak oszukiwać Boga. Bóg według Talmudu kochał Żydów, uznawał Żydów za lud święty, tajemniczy, specjalnie przez Boga stworzony. Świat miałby nie móc istnieć bez Żydów.
Judaizm
Niemojewski w swojej pracy głosił, że judaizm naucza zasady sprzeczne z chrześcijaństwem. Przedrabiniczni faryzeusze opierali się na tradycji i mieli poparcie społeczne, saduceusze opierali się na piśmie i stanowili elitę. Już w czasach biblijnych tradycja plemienna była dla Żydów ważniejsza od bożego objawienia (Jezus to potępiał). W judaizmie o treści religii nie decydowała instytucja, tylko motłoch. Rabin w judaizmie nie jest osobą duchowną, jest teologiem, uczonym, specjalistą i mężem zaufania.
Tożsamość żydowska
Według Niemojewskiego cecha żydów było nieprzyzwoite i nieuzasadnione samochwalstwo Żydów, fanatyczny fundamentalizm religijny chasydów (pogrążonych w zabobonach takich jak numerologia i kabalistyka), ukrywanie swojego żydostwa przed gojami w nowoczesnym społeczeństwie. Rabini popierali prześladowania Żydów, bo prześladowania Żydów pozwalały rabinom na utrzymywanie Żydów w ciemnocie, która gwarantowała nienaruszalność pozycji rabinów wśród Żydów. Żydzi duchowo pozostali ludźmi prymitywnymi, nie rozwijali się duchowo tak jak Europejczycy. Nawet zdobycie wykształcenia świeckiego nie przeszkadzało Żydom w trwaniu przy zabobonach, Żydzi pozostawali fundamentalistami religijnymi, nawet gdy byli socjalistami w nowoczesnym społeczeństwie kapitalistycznym. Przejawem specyficznej tożsamości żydowskiej było to, że dzieci żydowskie uczyły się handlu w czasie zabaw.
Obyczaje żydowskie
Zdaniem Niemojewskiego obrzezanie miało miejsce w ósmym dniu od narodzenia. Dokonywał go mohel, perea i meryc. Obcinał napletek nożykiem lub ostrym kamykiem, odcięty fragment skóry wyrzucał do misy. Perea specjalnie wyhodowanym długim paznokciem wielkiego palca obcierał zranioną skórę dookoła penisa. Meryc zbierał poraniony członek w usta i wysysał krew z ran, po czym zasypywał rany proszkiem. W czasie obrzezań dochodziło do zakażeń, bo osoby dokonujące obrzezań były brudne i chore na zakaźne choroby. Chłopcy po obrzezaniu często zostawali kalekami, zdarzało się też, że umierali z powodu zakażeń. Częste były powtórne obrzezania, gdyż pierwsze było źle wykonane. Obrzezanie praktykowali liberalni i postępowi Żydzi krytykujący kościół katolicki za zachowawczość.
W kulturze żydowskiej penisowi przypisywano moc magiczna (podobnie jak w innych kulturach). Symbolem penisa był macceba słup kamienny stojący przy ołtarzu. Przysięgano, kładąc rękę na penisie ojca. Magiczną moc przypisywano też krwi. Krew z penisa dawała moc władzy nad demonami i Jahwe. W krwi miała być dusza. Rabini, by oczyścić się z grzechu, kaleczyli chrześcijańskich chłopców (krew niewinnego miał oczyszczać).
Innym barbarzyńskim rytuałem Żydów było maglowanie trupów. Przez 45 minut na cmentarzu lub w domu pogrzebowym wyciskano odchody ze zwłok, wlewając siłą wodę do ust trupa, by po przebyciu przez ciało wyleciała odbytem. Czynność ta miała umożliwić stawienie się przed Bogiem czystym. Maglowanie trupów stanowiło zagrożenie epidemiologiczne. Pomimo to było praktykowane przez liberalnych Żydów krytykujących zachowawczość kościoła katolickiego.
Żydówki praktykowały oczyszczająca kąpiel rytualną w mykwach. Mykwy są kiepsko oświetlonymi (ogarkami) suterynami. Podczas rytuału stara żydówka (negelsznejderka) obcina żydówkom paznokcie (często je raniąc) i zdrapuje z nich strupy. W basenie mykwy woda ma być bieżąca – w rzeczywistości zmienia się ją raz na miesiąc albo rzadziej. W czasie rytuału żydówka zanurza ciało trzy razy w wodzie (w której przed nią było setki innych żydówek), przepłukuje tą samą wodą usta. W czasie powrotu z mykwy żydówka musi unikać spotkania z gojem (takie spotkanie czyni ją nieczystą).
Inne rytuały polegają na trzykrotnym okręceniu kogutem lub kurą nad głową, by trzymanym za głowę zwierzęciem cisnąć na ziemię. Żydzi wytrząsali grzechy nad wodą – od Nowego Roku – Rosz ha szan do Dnia Sadnego – Jom ha kippurim. Pokuta trwa 10 dni. Inny rytuał polegał na skakaniu do księżyca, by oddać cześć Szechinie. Żydzi używali kalendarza księżycowego. W dzień nowiu Żydówki nie mogły pracować, a Żydzi mieli zakaz jedzenia. Siódmego dnia księżycowego Żydzi modlili się do księżyca poprzez podskakiwanie na dworze. Inny rytuał, czyli magiczne ogrodzenie polega na otoczeniu sznurkiem terenu miasteczka (ulicy, osiedla, jednego gospodarstwa), dzięki czemu Żydzi omijają zakaz poruszania się w szabat. Rytualna zarzynanie bydła u Żydów polegało na doprowadzeniu do śmierci zwierzęcia poprzez wykrwawienie. Taki ubój pozwalał na to, by mięso było uznane za koszerne. Zwierzęta podczas uboju rytualnego umierały w wielkich cierpieniach i w wielkim strachu.
Tezy prezentowane przez Niemojewskiego w jego pracy są szokujące. Jak do każdej pracy także i do tej nie wolno podchodzić bezkrytycznie. Wyrabiając sobie osąd o społeczności żydowskiej, należy poznać wiele prac, korzystając z obszernego dorobku naukowego. Ważne jest to, by korzystać z publikacji autorów o dorobku naukowym, unikając taniej sensacji. Ciekawym aspektem antyżydowskiej publicystyki Niemojewskiego jest to, że jej autor jest publicystą wyrosłym ze środowiska socjalistycznego i krytycznym wobec Kościoła katolickiego.
Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com
