Telewizja MN
Zaloguj
0 
„Blaski i cienie bohaterskiego pięciolecia” opisuje kulisy powstania wielu organizacji konspiracyjnych, ZWZ i AK, oraz Narodowej Organizacji Wojskowej, scalenie NOW z AK, walki NOW w Powstaniu Warszawskim, NOW Kobiet, działalność NOW na Węgrzech i kontakty z Londynem, oddziały partyzanckie NOW. Opisy Powstanie Warszawskiego są bardzo dokładne i krytyczne wobec decyzji dowództwa AK. Prace poprzedza długi wstęp autorstwa dr. hab. Krzysztofa Kosińskiego, prof. IH PAN.
Zobacz także: Kongres Patriotyzmu Ekonomicznego. “Miejsce spotkania się osób, dla których Polska i jej wymiar ekonomiczny ma znaczenie”
Książka legenda
Profesor Krzysztof Kosiński w swoim wstępie zwrócił uwagę, że „«Blaski i cienie bohaterskiego pięciolecia» to książka-legenda. Cytowana wprawdzie przez niektórych historyków, począwszy od Adama Borkiewicza w 1957 roku, przeważnie zresztą dzięki samemu «Michałowi», który przywiózł trochę egzemplarzy z emigracji, z pominięciem jednakże faktów czy opinii podlegających zapisom cenzury PRL, niedostępna w bibliotekach, chyba że w dziale prohibitów, przekazywana z ręki do ręki, czasem w formie wypisów, przez nielicznych znana w całości. Rok 1989 dla Komendanta Głównego NOW i Dowódcy Mokotowa nie okazał się cezurą. Pośród setek publikacji, w tym reedycji czy wznowień, akurat jego książka nie zaistniała w obiegu czytelniczym. […] Książce Rokickiego nadal nie sprzyjał klimat, bo pamięć o konspiracji narodowej, będącej fundamentem Polskiego Państwa Podziemnego, została wyparta bądź zbyta frazesem «nacjonalizmu», a heroiczny, lecz krytyczny opis Powstania Warszawskiego nie pasował do żadnej z dominujących narracji. […] Książka pozostanie jednym z najważniejszych świadectw o czasie wojny, okupacji i powstania”.
Zapomniany bohater
Józef Rokicki urodził się w 1894 w zaborze rosyjskim, zmarł w 1976. Po gimnazjum został urzędnikiem w Izbie Skarbowej. W czasie I wojny wcielono go do armii rosyjskiej. W 1917 roku został dowódcą kompanii karabinów maszynowych 9 p. strzelców 3 Dyw. Strzelców I Korpusu Polskiego na Wschodzie. Po powrocie do odrodzonej Polski wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie w kolejnych latach awansował, skończył liceum i studia. Sympatyzował z obozem narodowym. Walczył w wojnie obronnej 1939.
W konspiracji występował pod pseudonimami „Karol” i „Michał”. Był komendantem NOW, tej części konspiracji wojskowej narodowców, która scaliła się z AK. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Po powstaniu trafił do niemieckiej niewoli. Wyzwolony przez Amerykanów pozostał na emigracji w Paryżu. W 1957 powrócił do kraju. Podjął pracę zawodową. W 1972 przeszedł na emeryturę. Zmarł w 1976 i jest pochowany na Powązkach, kwatera batalionu NOW-AK “Gustaw” (B-24, rząd 11, grób 13).
Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com
