Telewizja MN
Zaloguj
0 
Po drugiej wojnie światowej Polska znalazła się pod faktyczną okupacją sowieckiej Rosji (Rosji, bo zdaniem dzisiejszych Rosjan sowieckie dziedzictwo jest fragmentem rosyjskiej tożsamości). Rosjanie do administrowania ziemiami polskimi wyznaczyli niemającą społecznego poparcia nieliczną grupę kolaborantów z ruchu komunistycznego (często albo Żydów, albo przedstawicieli lumpenproletariatu).
Zobacz także: Marek Jurek o działaniach Komisji Europejskiej: “To zwykłe złodziejstwo”
Awans społeczny meneli z lumpenproletariatu
By zwiększyć swoje siły, w Polsce, która była im wroga, komuniści starali się zyskać sympatyków, swoją ofertę kierowali głównie do marginesu społecznego i ludzi bezideowych niemających oporów moralnych przed poprawą swoich warunków materialnych za cenę kolaboracji. Takie społeczne kulisy partii komunistycznej odsłania między innymi i 504 stronicowy zbiór artykułów naukowych „Partia, państwo, społeczeństwo” wydany przez Instytut Pamięci Narodowej.
Na kartach pracy poza ideowe powody wstępowania do PZPR opisał Piotr Gontarczyk. Według historyka po wojnie do PPR (która w 1948 przemianowała się na PZPR), w latach 1944-1948, przyjmowano wszystkich chętnych, w tym licznych przedstawicieli marginesu społecznego.
Chłopów skłaniano do wstępowania do partii pod przymusem, zastraszano lub skłaniano ofertą otrzymania powojennej amerykańskiej pomocy rozdzielanej przez państwo, lub możliwością zakupu środków produkcji rolnej, na których produkcję i handel monopol miało państwo.
Na skutek szerokiej akcji rekrutacyjnej do PPR wstąpiły licznie osoby niewygodne dla komunistów, od meneli sprawiających kłopoty wizerunkowe (swoimi patologiami) i dezorganizujących pracę partii, przez przestępców, aż do elementu politycznie obcego. Spowodowało to w 1948 ograniczenie masowego werbunku.
Przynależność do PPR/PZPR zapewniła przywileje i kasę
Zakończenie masowego werbunku wiązało się też z tym, że praca w partii stała się finansowo atrakcyjna, zapewniała wysokie pensje, nagrody, dostęp do niedostępnych towarów, własną dystrybucję żywności i ubrań. Dzielność w partii dawała możliwość kształcenia dzieci w szkołach wyższych, awans społeczny swój i rodziny. Ograniczone dobra nie mogły trafiać do wszystkich chętnych, ich ograniczony zasób wymusił ograniczenie ilości osób uprawnionych na podstawie przynależności do partii do przywilejów. Dodatkowo przynależność do partii zapewniała bezkarność, możliwość wykorzystywania podwładnych, w tym seksualne wykorzystywanie kobiet. Z zasady przynależność partyjna chroniła od odpowiedzialności karnej.
By zapewnić działaczom partii (PPR, przekształconej w grudniu 1948 w PZPR) prace, wyrzucono bezpartyjnych fachowców i na ich miejsca zatrudniano partyjnych pozbawionych kompetencji. Członkostwo w PPR/PZPR dawało niewykształconym osobnikom możliwość zawrotnej kariery. Zdolni, ale bezpartyjni nie mogli robić żadnej kariery, bo byli niedopuszczani nawet do studiów. Przez kolejne dekady tacy partyjniacy stworzyli system umożliwiający swoim (i blokujący Polakom) dostęp do karier i dobrze płatnej pracy – dzięki czemu system replikuje się nawet w III RP.
Kłopotliwy dla partii działacze (alkoholicy albo niemieccy naziści) z założenia byli z jej szeregów usuwani przez Centralna Komisje Kontroli Partyjnej. Komisja zwracała też uwagę, że kierownictwo partii i administracji, ostentacyjnie żyjąc w luksusach, szkodzi wizerunkowi partii. Jednak ekscesy, alkoholizm, życie w ostentacyjnych luksusach, były bagatelizowane przez kierownictwo PPR. Władze PPR zachowywały się tak, bo na kadry partii składała się margines społeczny i codziennością partyjniaków był alkoholizm, kradzieże, gwałty, porachunki z bronią palną. W 1948 przeprowadzono bardzo skromną czystkę i z partii usunięto element obcy ideologicznie (osoby związane z sanacją, antysemitów).
PZPR utrzymywana była z publicznych pieniędzy
System finansowania partii komunistycznej przybliżył czytelnikom w swoim artykule Marcin Żukowski. Znajdująca się poza wszelką kontrolą PZPR, podobnie jak inne partie komunistyczne w krajach bloku sowieckiego, była finansowana głównie z budżetu państwa (czyli z pieniędzy wszystkich Polaków). Dodatkowo w 1973 do kasy PZPR zaczęły bezpośrednio trafiać zyski z RSW „Prasa Książka Ruch (w 1986 roku 80,6% budżetu PZPR pochodziło z Ruchu) monopolisty między innymi w sprzedaży prasy w kioskach – dla jasności powstanie należącej do PZPR spółki sfinansowali podatnicy, a nie partyjniacy ze swoich składek.
Pracownicy PZPR prócz oficjalnych pensji dostawali część dochodów niejawnie w kopertach. Równie niejawne było finansowanie przez Rosję sowiecką organizacji komunistycznych na zachodzie. W 1981 roku Rosja sowiecka finansowała w krajach nienależących do bloku komunistycznego 58 partii i związków zawodowych, ich celem była destabilizacja i dywersja, w ramach realizacji polityki sowieckiej.
Sowieckie pachołki
Z kolejnego, wydanego przez IPN zbioru artykułów, pod redakcją Dariusza Stola i Krzysztofa Persaka, „PZPR jako machina władzy”, wynika, że wbrew swej nazwie Polska Zjednoczona Partia Robotnicza nie była ani polska, ani zjednoczona, ani robotnicza. Była polskojęzyczną organizacją przestępczą, reprezentującą na ziemiach polski kolonialne interesy ZSRS. Realna władza w PRL nie należała do formalnych władz kraju, ale do lojalnego wobec sowietów kierownictwa PZPR. Kierownictwo PZPR za pośrednictwem podległego sobie aparatu partii kontrolowało instytucje państwa, od aparatu przemocy, poprzez gospodarkę, do mediów i kultury. A także otumaniało Polaków swoją propagandą.
Dla 3.000.000 członków PZPR członkostwo w partii było drogą do osiągnięcia lepszego standardu życia – ani zdolności, ani pracowitość, czy inne cnoty, nie zapewniały tego w PRL. Z działaczy PZPR zbudowane były dwie równoległe administracyjne jedna oficjalna i druga partyjna posiadająca realną władzę na każdym szczeblu.
Żydzi
Już u samego zarania polskojęzycznej komuny byli obecni Żydzi. W trzech sowieckich siatkach agenturalnych działających w II RP – Komunistycznej Partii Polski, KP Zachodniej Ukrainy, KP Zachodniej Ukrainy – Żydzi stanowili do połowy szeregowych działaczy, i zdecydowaną większość władz organizacji komunistycznych. Równolegle Żydzi działali w swoich partiach komunistycznych niezależnych od sowietów. W czasie II wojny światowej nowa polskojęzyczna agentura sowiecka Polska Partia Robotnicza została przez sowietów stworzona przy licznym udziale Żydów.
Po II wojnie światowej polskojęzyczne władze ziem polskich zadeklarowały wsparcie dla odrodzenia społeczności żydowskiej w Polsce i dla powstania Izraela. W pierwszych latach powojennej komunistycznej okupacji Polski Żydzi cieszyli się przywilejami, jakich nie mieli Polacy — mogli tworzyć własne organizacje i partie polityczne niezależne od władzy, otrzymywać pieniądze z USA na swoją działalność. W ramach walki z antysemityzmem władze komunistyczne mordowały polskich patriotów z NSZ i AK. Taka polityka zaskarbiła komunistom wsparcie Żydów z USA. Najważniejszymi komunistami żydowskiego pochodzenia we władzach komunistycznych był szef aparatu terroru i równocześnie nadzorca kultury Jakub Berman, odpowiedzialny za zniszczenie polskiej gospodarki Hilary Minc, oraz Roman Zambrowski. Często komuniści swoje żydowskie pochodzenie ukrywali pod polskimi nazwiskami.
Pod koniec lat sześćdziesiątych, w związku z jednoznacznym sojuszem USA i przez wiele lat bliskiego sowietom Izraela, część Żydów komunistów została odsunięta od władzy. Wielu wyemigrowało z PRL (prawo do emigracji nie było dostępne Polakom). Bliskie relacje z Izraelem odbudował Jaruzelski po wprowadzeniu stanu wojennego.
Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com
