Telewizja MN
Zaloguj
0 
Ksiądz Stanisław Trzeciak
Ksiądz Stanisław Trzeciak urodził się w 1873 roku w chłopskiej rodzinie. Po ukończeniu seminarium w 1898 uzyskał święcenia. Studiował teologię we Fryburgu w Szwajcarii, w Wiedniu, Rzymie, Krakowie (gdzie uzyskał doktorat), i Jerozolimie. Od 1903 do 1905 prowadził badania naukowe nad przyrodą i chorobami w Egipcie i Palestynie. W 1906 w norweskim Bergen prowadził badania nad trądem (w Bergen mieściło się sławny na całą Europę szpital leczący trąd – opisywał go między innymi Andrzej Pilipiuk w swoich książkach). Od 1907 do 1918 ksiądz Trzeciak wykładał nauki o Starym Testamencie w Carskiej Akademii Duchownej w Petersburgu. Od 1912 był członkiem Carskiego Rosyjskiego Towarzystwa Archeologicznego.
Podczas I wojny założył i działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny niosącym pomoc Polakom przesiedlonym przez Rosjan w głąb Rosji. W 1918 walczył zbrojnie przeciw Ukraińcom o polskość Lwowa. W 1920 został mianowany kapelanem małopolskich oddziałów Armii Ochotniczej walczących z sowietami. W 1921 był inicjatorem pomocy dzieciom ewakuowanym z Rosji sowieckiej do Polski.
Jego działalność doceniała hierarchia kościoła katolickiego. W 1923 roku otrzymał godność Szambelana Jego Świętobliwości Ojca Świętego. Od 1923 do 1928 pracował jako proboszcz w Dębowcu. W 1928 roku został rektorem kościoła świętego Jacka (ojców dominikanów) w Warszawie i proboszczem warszawskiej parafii świętego Antoniego Padewskiego przy ulicy senatorskiej.
Od 1906 współredagował „Przegląd Katolicki”, był współpracownikiem wydawnictwa „Monumenta Judaica”. Publikował w „Małym Dzienniku” ojca Maksymiliana Kolbego, „Przeglądzie Katolickim”, „Pro Christo”, „Prosto z Mostu”, „Gazecie Warszawskiej”, „Myśli Narodowej”.
Współpraca z narodowcami, krytyka komunizmu i Żydów
W latach dwudziestych współpracował z Towarzystwem Rozwoju Myśli Narodowej w Polsce „Rozwój”, Stronnictwem Narodowym, Obozem Narodowo Radykalnym (ABC), Związkiem Polskim (Związkiem Popierania Polskiego Stanu Posiadania) wydającym czasopismo „Alarm”.
Ksiądz Trzeciak wspierał rozwój badań sowietologicznych w naszym kraju. Współpracował z Instytutem Wschodnim, w latach 1926 – 1939 był w zarządzie tego instytutu. Wykładał w instytutowej Szkole Wschódznawczej. Zajmował się też z innymi intelektualistami badaniem masonerii i jej związków z Żydami w ramach inicjatywy „Kącik”.
Jest uważany za czołowego teoretyka akcji antyżydowskiej. Ksiądz Trzeciak krytykował Żydów za wspieranie komunizmu i antypolonizm. Był autorem kilkudziesięciu prac, w tym wielu poświęconym Żydom. Znawcą Talmudu, który uznawał Protokoły Mędrców Syjonu za autentyczne. Dorobek Naukowy księdza Trzeciaka w swojej ”Cywilizacji Żydowskiej” wykorzystał Feliks Koneczny.
Ksiądz Trzeciak twierdził w swoich publikacjach, że Żydzi dążą do zniszczenia cywilizacji łacińskiej i katolicyzmu, oraz do globalnej władzy nad światem (poprzez demoralizowanie narodów, wyzysk materialny i szerzenie komunizmu). Przykładem dążeń Żydów do globalnej władzy nad światem, dla duchownego, była rewolucja bolszewicka, na której czele stali Żydzi, w wyniku której Rosja stała się centrum starań o globalną rewolucję. Dla księdza Trzeciaka bolszewizm był „wielkim oszustwem żydowskim”, a komunizm i judaizm były to „równe pojęcia”. Duchowny dostrzegał, że wśród Żydów „byli lojalni wobec Polski ortodoksi, prześladowani przez międzynarodowe kręgi żydowskie”.
Duchowny był zwolennikiem „bojkotu ekonomicznego i emigracji Żydów z Polski” i „i zdecydowanie sprzeciwiał się ekscesom antyżydowskim i napaściom fizycznym na Żydów”. Postawa duchownego nie może dziwić, Żydzi w II RP zmonopolizowali dochodowy handel i usługi nie dopuszczając Polaków do takiej działalności i wykorzystując swoją monopolistyczną postawę do eksploatacji ekonomicznej Polaków (płaci grosze za dostarczony towar, i sprzedaży po zawyżonych cenach).
Ksiądz Trzeciak, wbrew dzisiejszym kłamstwom Żydów i lewicy nie był nazistą — głosił, że „ideologia narodowo socjalistyczna jest przesiąknięta duchem żydowskim, a rasizm jest konceptem wprost zaczerpniętym z ducha Talmudu”. Duchowny w latach trzydziestych, podobnie jak cały świat, doceniał pewne sukcesy polityki NSDAP – nikt wtedy sobie nie wyobrażał, że naziści dopuszczą się zbrodni.
Zakaz uboju rytualnego
Sukcesem księdza Trzeciaka było ograniczenie przez sejm w 1937 roku uboju rytualnego (sadystycznej żydowskiej metody zarzynania zwierząt, podczas której umierają one w męczarniach) tylko do potrzeb Żydów. Krytykując ubój rytualny, ksiądz Trzeciak twierdził, że w wyniku zmonopolizowania przez Żydów uboju zwierząt, chrześcijanie musieli kupować mięso z uboju rytualnego, od żydowskich rzeźników i przez nich wspierać finansowo gminy żydowskie – gminy żydowskie miały po 10 zł od rzeźnika za każde rytualnie zabite zwierze. Koszt ten wliczany był w cenę płaconą przez katolickich konsumentów. Dziś taka sama sytuacja, na zachodzie, ma miejsce z islamskim ubojem rytualnym, który zdominował ubój zwierząt, i którego koszty płacą nie muzułmanie, na czym zarabiają imamowie. W II RP żydowski ubój rytualny przynosił gminom żydowskim połowę ich zysków.
Na początku II wieku wojny światowej ksiądz Trzeciak brał udział w działalności Narodowej Partii Radykalnej (zrzeszającej osoby ze środowiska lewicowego Ruchu Narodowo Radykalnego Falanga, sanacji, i polskich narodowych socjalistów). Partia ta chciała powtórzenia sytuacji z czasów I wojny światowej, gdy współpraca polskich patriotów z niemieckim okupantem była korzystna dla Polski i Polaków. Niemcy jednak nie byli zainteresowani współpracą z Polakami.
Pomoc Żydom podczas II wojny światowej
W wyniku terroru niemieckiego ksiądz Trzeciak zaczął pomagać Żydom z warszawskiego getta, choć Niemcy śmiercią karali Polaków za wszelką pomoc Żydom. Duchowny pomagał w ukrywaniu żydowskich dzieci w katolickich klasztorach.
Ksiądz Trzeciak od początku wojny wspierał polską konspirację, Został przyjęty do Narodowej Organizacji Wojskowej i dowództwa Narodowych Sił Zbrojnych. Udzielał pomocy żołnierzom Armii Krajowej w czasie powstania warszawskiego. 8 sierpnia 1944 Niemcy zamordowali duchownego wraz z grupą innych kapłanów na progu jednego z warszawskich kościołów.
Dziś środowiska żydowskie, lewicowe czy pseudo liberalne szkalują księdza Trzeciaka, pomawiając go bezpodstawnie o wspieranie bicia Żydów w II RP, bycie docenianym przez nazistów, a nawet leczenie psychiatryczne. Kłamstwem są twierdzenia, że duchowny podczas II wojny światowej głosił antysemickie kazania, pracował dla niemieckiej propagandy, przyczynił się do aresztowania innego duchownego, który miał żydowskie pochodzenie.
„Słownik biograficzny polskiego katolicyzmu społecznego”
Historie księdza Trzeciaka i innych działaczy katolickich zawarte w „Słownik biograficzny polskiego katolicyzmu społecznego” warto poznać, bo wiele osób w środowiskach patriotycznych jest zagubionych. Osoby te dostrzegają, że jest źle, ale nie mają wystarczającej wiedzy, by konstruktywnie odpowiedzieć na wyzwania stojące przed Polską – co gorsze, większość z tych osób nie jest świadoma swego zagubienia.
Należy więc cieszyć się z inicjatywy Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej, który publikuje słowniki przybliżające polskich działaczy narodowych i katolickich, oraz ich idee, które powinny się stać inspiracją dla polskich patriotów. Zasobem niezbędnej wiedzy pozwalającym na ukształtowanie własnego patriotycznego światopoglądu, adekwatnie odpowiadającego na wyzwania stojące przed naszym narodem i krajem.
Prócz dwu tomów „Słownika biograficznego polskiego obozu narodowego” Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej opublikował również dwa tomy „Słownika biograficznego polskiego katolicyzmu społecznego”. IDMN planuje wydanie 7 tomów jednego i 7 tomów drugiego słownika.
Andrzej Duda we wstępie do słownika
We wstępie do publikacji prezydent Andrzej Duda stwierdził, że Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej w swoim słowniku „poprzez sylwetki działaczy, ich losy i dokonania” ukazuje „wkład formacji ideowej, która odegrała ogromnie ważną rolę w rozwoju myśli i etosu patriotycznego i wywarła istotny wpływ na kształtowanie się nowoczesnego społeczeństwa polskiego. Obóz polityczny, do którego założycieli i głównych liderów należał jeden z ojców Niepodległej, Ignacy Jan Paderewski, czerpiąc z tradycji i dziedzictwa, zarazem dążył do modernizacji, pragnąc wzmocnić jedność narodu i uwolnić potencjał potrzebny do mierzenia się z wyzwaniami naszych czasów. Dlatego też chrześcijańscy demokraci byli ze szczególną zaciekłością zwalczani przez okupantów niemieckich i Sowietów, a po II wojnie światowej przez reżim narzucony z Moskwy”.
Minister Kultury prof. dr hab. Piotr Gliński we wstępie do publikacji stwierdził, że wydane przez Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej „słowniki stanowią doskonałe odzwierciedlenie misji, do realizowania której powołany został Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej. Polega ona na wypełnieniu szeroko rozumianej publicznej polityki pamięci w zakresie historii i dziedzictwa Polski. Historia myśli narodowej i katolicko-społecznej przez lata była w wielu aspektach zakłamywana, pomijana lub deprecjonowana. Jako społeczeństwo od dawna potrzebowaliśmy płaszczyzny do przeprowadzenia uczciwej debaty opartej o racjonalne i naukowe argumenty w obszarze dziedzictwa narodowego. Dziś dzięki staraniom historyków, w tym profesora Jana Żaryna, historia jest krok po kroku odkłamywana, a osoby, które zasługują na miejsce w panteonie polskich bohaterów narodowych wracają w ich szeregi”.
W recenzji pracy prof. dr hab. Tadeusza Wolszy stwierdził, że osoby opisane w słowniku „reprezentują różne regiony Polski, jest to o tyle istotne, gdy w analizie uwzględni się obecny w pracy okres rozbiorów do 1918 r. Dobór prezentowanych postaci został dokonany z dużą znajomością rzeczy, począwszy od pierwszoplanowych polityków – liderów partii i premierów, po przez wysokich rangą oficerów, jak np. gen. Józef Haller, dalej rzecz referując – naukowców, dziennikarzy oraz „ludzi talentu i sztuki”, skończywszy zaś na księżach i siostrach zakonnych, w tym prymasach Polski: kard. Auguście Hlondzie i kard. Stefanie Wyszyńskim. Identyczną wysoką opinię można wystawić autorom poszczególnych tekstów. Dość tu tylko wymienić specjalistów zajmujących się historią polityczną i społeczną Polski, historią sztuki oraz dziejami Kościoła katolickiego w XIX i XX w. Bez cienia wątpliwości można tu skonstatować, że jest ekstraklasa badaczy”.
Redaktor publikacji Rafał Łatka uważa, że „Słownik biograficzny polskiego katolicyzmu społecznego”, „który powstał z inicjatywy Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego to publikacja wyjątkowa, a jej celem jest próba rzetelnego oddania fundamentalnego znaczenia katolicyzmu społecznego w najnowszej historii Polski minionego stulecia. Nie tylko w dziejach politycznych, ale także kulturalnych i społecznych naszego kraju. Słownik ma pokazać poprzez konkretne biogramy, że ten nurt ideowy – choć z pewnością nie miał tu monopolu, stanowił jedną z fundamentalnych inspiracji dla intelektualnej, politycznej i społecznej działalności Polaków w całym ubiegłym stuleciu. […] Każde hasło słownika opatrzone zostało najnowszą, bibliografią obejmującą zarówno archiwalia, źródła drukowane, jak i opracowania. W słowniku znaleźli się przedstawiciel różnych profesji, środowisk czy ugrupowań politycznych. Bohaterami słownika są: politycy, wojskowi, naukowcy, dziennikarze, ludzie kultury i sztuki oraz osoby duchowne”.
Twórcy haseł
Recenzentami słownika są: prof. dr hab. Tadeusz Wolsza i ks. prof. dr hab. Zygmunt Zieliński. Autorami haseł: dr Aneta Antkowicz (IPN Łódź), dr hab. Konrad Białecki prof. UAM (IPN Poznań), Mirosław Biełaszko (IPN Warszawa), prof. dr hab. Piotr Biliński (UJ), prof. dr hab. Marian Marek Drozdowski, dr Jarosław Durka (UO, Regionalny Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli „WOM” w Częstochowie), dr hab. Adam Dziurok prof. UKSW (IPN Katowice), ks. dr Andrzej Gałka (Archidiecezja Warszawska), Jakub Gołębiowski (IPN), dr Marek Hańderek (UJ, BBH IPN), ks. dr Łukasz Krucki (Archidiecezja Gnieźnieńska), Małgorzata Krupecka UJSK, prof. dr hab. Grzegorz Kucharczyk (IH PAN), bp. dr hab. Mariusz Leszczyński (Diecezja Zamojsko-Lubaczowska), dr hab. Rafał Łatka (IDMN, BBH IPN), ks. prof. dr hab. Józef Marecki (UPJPII), dr Karol Mazur (Muzeum Powstania Warszawskiego), dr Wojciech Jerzy Muszyński (IPN Warszawa),
ks. prof. dr hab. Jerzy Myszor (UŚ), dr Piotr Nowak, dr Ariel Orzełek (UMCS), dr Adam Plichta (Akademia Kaliska im. Prezydenta Stanisława Wojciechowskiego), dr hab. Jarosław Rabiński (KUL, IPN Lublin), dr Mateusz Ratyński (Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego), dr Sebastian Rosenbaum (IPN Katowice), dr Ewa Rzeczkowska (KUL), prof. dr hab. Jan Wiktor Sienkiewicz (UMK), prof. dr hab. Tomasz Sikorski (Usz), dr hab. Paweł Skibiński (IDMN, UW), dr hab. Paweł Skrzydlewski (PWSZ w Chełmie), dr hab. Małgorzata Strzelecka prof. UMK, dr Tomasz Terlikowski, Ks. dr Jarosław Wąsowicz SDB, dr Monika Wiśniewska (IHN PAN), Michał Wołłejko, ks. dr hab. Dominik Zamiatała prof. UKSW.
Działacze opisani w pierwszym tomie
W pierwszym tomie opisano takich działaczy katolickich jak: Stanisław Adamski, Józef Bocheński, Marian Bohusz-Szyszko, Edmund Bojanowski, Jerzy Braun, Hanna Chrzanowska, Róża Czacka, Edmund Dalbor, Stefan Dąbrowski, Bolesław Domański, Mirosław Dzielski, Mieczysław Engiel, Jan Józef Frankowski, Józef Gawlina, Antoni Gołubiew, Maria Górska, Wincenty Granat, Józef Haller, August Hlond, Jan Hoppe, Jan Stanisław Jankowski, Hilary Jastak, Stefan Kaczorowski, Zygmunt Kaczyński, Władysław Kiernik, Witold Klimkiewicz, Maksymilian Kolbe, Feliks Koneczny, Wojciech Korfanty, Władysław Korniłowicz, Stanisław Kutrzeba, Michał Kwiatkowski, Karolina Lanckorońska, Urszula Ledóchowska, Konstanty Łubieński, Wanda Malczewska, Hanna Malewska, Antoni Marchewka, Stanisław Nowicki, Ignacy Jan Paderewski, Jan Piwowarczyk, Karol Popiel, Jerzy Popiełuszko, Michał Rękas, Franciszek Rogaczewski, Adam Sapieha, Władysław Siła-Nowicki, Bohdan Skąpski, Leopold Skulski, Stanisław Starowieyski, Teresa Strzembosz, Jan Kanty Szurlej, Leonard Torwirt, Zofia Trzcińska-Kamińska, Konstanty Turowski, Piotr Wawrzyniak, Konstanty Wolny, Stefan Wyszyński, Janusz Zabłocki, Jadwiga Zamoyska.
Działacze opisani w drugim tomie
W drugim tomie opisani zostali tacy działacze katoliccy jak: Adam Prot Asnyk (1838–1897), Grzegorz Augustynik (1847–1929), Antoni Baraniak (1904–1977), Zbyszko Bednorz (1913–2010), Franciszek Karol Blachnicki (1921–1987), Józefat Błyskosz (1876–1947), Piotr Borowy (1858–1932), Celina Rozalia Leonarda z Chludzińskich Borzęcka CR(1833–1913), Eugeniusz Brzuska (1885–1938), Jan Całka (1941–2016), Adolf Chojnacki (1932-2001), August Cieszkowski (1814–1894), Eugeniusz Dryniak (1955–2019), Bronisław Epimach-Szypiłło (1859–1934), Jan Nepomucen Alojzy Ficek (1790–1862), Jerzy Hagmajer (1913–1998), Oskar Józef Halecki (1891–1973), Maksymilian Jackowski (1815–1905), Kazimierz Jancarz (1947-1993), Jerzy Mieczysław Jarnuszkiewicz (1919-2005), Piotr Andrzej Kałwa (1893–1974), Janina Kierocińska, matka Teresa od św. Józefa (1885–1946), Karol Ludwik Koniński (1891–1943), Szymon Koszyk (1891–1972), Jan Koźmian (1814–1877), Paweł Kwoczek (1904–1975), Antoni Laubitz (1861–1939), Stanisława Leszczyńska (1896–1974), Mieczysław Luziński (1900–1969), Ferdynand Machay (1889–1967), Kazimierz Majdański (1916– 2007), Walenty Majdański (1899–1972), Juliusz Makarewicz (1872–1955), Michał Milewski (1902–1981), Andrzej Niesiołowski (1899–1945), Stanisław Nowodworski (1873–1931), Maria Okońska (1920–2013), Janina Omańkowska (1859–1927), Władysław Józef Padacz (1900–1974), Henryk Peszko (1910–1988), Karol Pękala (1902–1968), Bolesław Piasecki (1915–1979), Antoni Ponikowski (1878–1949), Aleksy Prusinowski (1819–1872), Idzi Benedykt Radziszewski (1871–1922), Janusz Radziwiłł (1880–1967), Józef Rymer (1882−1922), Aleksander Skowroński (1863−1934), Antoni Słomkowski (1900−1982), Zofia Starowieyska-Morstinowa (1891−1966), Czesław Strzeszewski (1903−1999), Kazimierz Studentowicz (1903−1992), Augustyn Szamarzewski (1832–1891), Adolf Piotr Szelążek (1865−1950), Antoni Szymański (1881−1942), Maciej Święcicki (1913−1971), Stanisław Trzeciak (1873−1944), Maria Wantowska (1922–1991), Franciszek Włodarczyk TChr (1911−2000), Jacek Woroniecki OP (1878−1949), Aleksander Wóycicki (właśc. Wojcicki) (1878–1954), Kazimierz Zimmermann (1874−1925), Marek Żuławski (1908−1985).
Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com
