Telewizja MN
Zaloguj
0 
Gdyby tęczowi czy inni lewicowcy ujawnili swoją lewicową definicję faszyzmu, to okazałoby się, że faszystą jest każdy, kto jest konserwatystą, katolikiem, Polakiem, patriotą, je mięso, czuje odrazę do męskich penisów w odbycie, nie chce, by jego córkę zgwałcili i zamordowali islamscy imigranci, docenia zdobycze cywilizacji zachodniej, wyznaje światopogląd naukowy i nie wierzy w lewicowe zabobony (o covidzie, globalnym ociepleniu, skuteczności marksizmu).
Antyfaszyzm został powołany do życia przez Lenina i bolszewików na początku lat dwudziestych XX wieku, prawie dwie dekady przed II wojną światową i zbrodniami niemieckich narodowych socjalistów. Powstanie antyfaszyzmu nie miało nic wspólnego z ludobójstwem dokonanym przez narodowych socjalistów z Niemiec. Powodem powołania przez komunistów antyfaszyzmu było to, że we Włoszech faszyści (ruch stworzony przez byłego socjalistę Benito Mussoliniego) stał się dla komunistów konkurencją w walce o robotniczy elektorat.
Faszyści postulowali ingerencje państwa we wszystkie dziedziny życia (tak jak to dziś robi Unia Europejska) i zapewnili proletariatowi przywileje socjalne. Dla robotników oferta faszystów była atrakcyjniejsza od oferty komunistów chcących zniszczyć włoską tożsamość. Faszyści, odmiennie od komunistów, nie chcieli niszczyć włoskiej kultury, rodzin, Kościoła, państwa narodowego, ani likwidować własności prywatnej. Faszyści zyskiwali poparcie Włochów, bo zbudowali państwo opiekuńcze i zapewnili Włochom rozwój gospodarczy.
Pod hasłem antyfaszyzmu komuniści wierni sowietom, bolszewii, Leninowi i Stalinowi, wszystkich swoich przeciwników politycznych nazywali faszystami – wszystkich poczynając od trockistów, przez socjaldemokrację, aż kończąc na chadecji i narodowców. Faszystą był każdy, kto nie był komunistą, i to takim, który był wierny Moskwie.
Warto pamiętać, że w czasie Powstania Warszawskiego, w sierpniu 1944, faszyści byli wrogami nazistów. Faszystowskie Włochy włączyły się do wojny po stronie Niemiec w czerwcu 1940 roku. Jednak już we wrześniu 1943 faszystowskie Włochy porzuciły Niemców i przyłączyły się do aliantów (Amerykanów, Brytyjczyków i Francuzów). Stało się to po tym, jak Wielka Rada Faszystowska w lipcu 1943 odebrała władzę Benito Mussoliniemu. Skutkiem decyzji faszystów było to, że faszystowscy włoscy żołnierze trafili do niemieckich obozów jenieckich, a teren faszystowskich Włoch, nad którym mieli kontrole Niemcy, znalazł się pod niemiecką okupacją.
