75. rocznica zamordowania Danuty Siedzikównej "Inki"

75. lat temu, 28 sierpnia 1946 roku w gdańskim więzieniu przy ul. Kurkowej 12, komunistyczni oprawcy zamordowali siedemnastoletnią sanitariuszkę 5 Brygady Wileńskiej AK Danutę Siedzikówną ps. „Inka”. Wraz z nią śmierć poniósł oficer wileńskiej AK ppor. Feliks Selmanowicz ps. "Zagończyk”.

Ciała zamordowanych komuniści potajemnie pogrzebali na gdańskim Cmentarzu Garnizonowym.
W 2014 r. odkryli je specjaliści z IPN, a badania genetyczne potwierdziły, że należą do dwojga rozstrzelanych bohaterów polskiego podziemia niepodległościowego. Państwowy pogrzeb „Inki” i „Zagończyka” odbył się na tym samym cmentarzu 28 sierpnia 2016 r.
O godzinie 16:00 w Gdańsku rozpoczną się obchody 75. rocznicy zamordowania “Inki” i “Zagończyka”. Weźmie w nich udział prezes IPN dr Karol Nawrocki.
Zobacz także: Bułgaria wzmacnia ochronę swoich granic z Turcją i Grecją

Danuta Siedzikówna “Inka”

Danuta Helena Siedzik urodziła się 3 września 1928 r. w Guszczewinie koło Narewki, na skraju Puszczy Białowieskiej. W jej rodzinie silnie obecne były tradycje patriotyczne. Jej ojciec, Wacław Siedzik, dwukrotnie był deportowany w głąb Rosji. Najpierw jako student Politechniki w Petersburgu został w 1913 roku zesłany na Sybir za uczestnictwo w polskiej organizacji niepodległościowej. Po raz kolejny został deportowany w 1940 roku. Przez NKWD został wysłany w głąb Związku Sowieckiego. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski wstąpił do armii tworzonej przez gen. Władysława Andersa. Zmarł w 1942 r. Pochowany został na cmentarzu polskim w Teheranie.

Z kolei matka “Inki” działała w Armii Krajowej. W listopadzie 1942 roku aresztowana została przez Gestapo. We wrześniu 1943 roku, po ciężkim śledztwie, Niemcy zamordowali ją w lesie pod Białymstokiem.

Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com

Niedługo po śmierci matki, w grudniu 1943 roku Danuta Siedzikówna razem z siostrą Wiesławą złożyła przysięgę AK. Miała wówczas zaledwie 15 lat. 20 lipca 1946 r. została aresztowana przez funkcjonariuszy UB i osadzona w więzieniu w Gdańsku. Po ciężkim śledztwie 3 sierpnia 1946 r. skazana została na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku. “Inkę” zabił 28 sierpnia 1946 r. o godz. 6.15 strzałem w głowę dowódca plutonu egzekucyjnego z KBW. Wcześniejsza egzekucja z udziałem żołnierzy się nie udała; żaden nie chciał zabić “Inki”.

Wyrok śmierci na sanitariuszkę był komunistyczną zbrodnią sądową, zarazem aktem zemsty i bezradności gdańskiego UB (od którego realnie zależał wyrok) wobec niemożności rozbicia oddziałów mjr. “Łupaszki”. Szwadron “Żelaznego”, w którym służyła “Inka”, był szczególnie znienawidzony przez gdański WUBP z powodu licznych, udanych akcji na placówki UB, m.in. brawurowy rajd przez powiaty starogardzki i kościerski 19 V 1946 r., podczas którego opanowano kilka posterunków milicji i placówek UB, likwidując sowieckiego doradcę PUBP w Kościerzynie, kilku funkcjonariuszy UB i ich konfidenta – napisał Piotr Szubarczyk z IPN w Gdańsku.

Umierali z okrzykiem „Jeszcze Polska nie zginęła!” i „Niech żyje „Łupaszko”!”.
„Inka” i „Zagończyk” zostali zabici strzałem w głowę przez dowódcę plutonu egzekucyjnego, ppor. Franciszka Sawickiego.
28 sierpnia 2016 roku odbył się państwowy pogrzeb Inki i Zagończyka./2
— Narodowa Organizacja Kobiet (@NOK__1919) August 28, 2021

Feliks Selmanowicz “Zagończyk”

Feliks Selmanowicz od młodości angażował się patriotycznie. W 1918 roku wstąpił do Samoobrony Wileńskiej, polskiej ochotniczej formacji wojskowej. Od 1919 roku służył w szeregach Wojska Polskiego jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej. W chwili wybuchu II wojny światowej służył w Korpusie Ochrony Pogranicza. W 1944 roku wstąpił w szeregi 5. Brygady Wileńskiej dowodzonej przez Zygmunta Szendzielarza “Łupaszkę”. Funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa aresztowali Selmanowicza 8 lipca 1946. 17 sierpnia 1946 Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku skazał “Zagończyka” na śmierć.

Ciała zamordowanych komuniści potajemnie pogrzebali na gdańskim Cmentarzu Garnizonowym. W 2014 r. odkryli je specjaliści z IPN, a badania genetyczne potwierdziły, że należą do dwojga rozstrzelanych bohaterów polskiego podziemia niepodległościowego. Państwowy pogrzeb „Inki” i „Zagończyka” odbył się na tym samym cmentarzu 28 sierpnia 2016 r.