Telewizja MN
Zaloguj
0 
Parlament Federalnej Demokratycznej Republiki Etiopii po przedstawieniu sprawozdania przez ministra obrony Siraj’a Fegessa zagłosował za zakończeniem stanu wyjątkowego.
Stan wyjątkowy został wprowadzony w październiku zeszłego roku. Wprowadzono go w wyniku przekształcenia się protestów przeciwko powiększeniu stołecznego obszaru administracyjnego Addis Abeby kosztem Oromii. Etiopia podzielona jest na kantony narodowościowe, a Ormowie są największą grupą etniczną.
Co ważne, ogólnokrajowe protesty prowadzone są przeciw rządzącemu od zakończenia komunistycznego chaosu Tigrajskiemu Ludowemu Frontowi Wyzwolenia. Był to pierwszy od 25 lat stan wyjątkowy w Etiopii, mimo że na ten okres przypadała miedzy innymi regularna wojna graniczna z Erytreą oraz separatystyczna rebelia w Etiopskiej części Somali(dawniej Ogaden).
Etiopia jest krajem z populacją estymowaną, od ostatniego spisu, na 100 milionów mieszkańców i średnią wieku 17 lat; o bardzo skomplikowanej sytuacji etniczno-politycznej i nawet stosunkowo niewielkie niestabilności wewnętrzne mogłyby doprowadzić do poważnych konsekwencji migracyjnych dla Europy.
Historia Etiopii
W I tysiącleciu p.n.e. na tereny Etiopii przenikały ludy z południowej części Półwyspu Arabskiego. Od I wieku n.e. w północnej części kraju rozwijało się państwo Aksum powiązane ze światem arabskim. Od połowy IV wieku rozpoczęła się chrystianizacja Aksum. Ekspansja islamska odizolowała kraj od świata chrześcijańskiego.
Między VIII a X wiekiem centrum państwa przesunęło się w głąb lądu . W latach średniowiecza umocniły się powiązania władzy świeckiej z kościelną, stale trwały wojny z muzułmańskimi sąsiadami z których to Etiopia wychodziła zwycięsko.W XVI wieku ponownie wybuchły wojny z muzułmanami, którzy najeżdżali Etiopię z obszarów współczesnej Somalii.
Trwały ponadto liczne konflikty z koczownikami Oromo. Wobec zagrożenia islamskiego Etiopia zwróciła się o pomoc wojskową do Portugalii, co doprowadziło do przyjęcia przez władców etiopskich katolicyzmu. Bunty duchowieństwa, możnowładców i ludności broniących rodzimej tradycji religijnej doprowadziły do odrzucenia katolicyzmu w 1633 roku. Od tamtego czasu Etiopia izolowała się od wpływów europejskich.
Pod koniec XIX wieku rozpoczęła się włoska penetracja Etiopii. W 1889 roku zawarty został etiopsko-włoski traktat regulujący granice włoskiej Erytrei. Interpretacja traktatu doprowadziła do konfliktów między obydwoma państwami. Kulminacją sporu była pierwsza wojna włosko-abisyńska zakończona klęską Włochów w bitwie pod Aduą 1 marca 1896 roku.
W 1916 roku pod pretekstem sprzyjania muzułmanom obalono cesarza Lydża ljasu. Zwierzchnik Kościoła Etiopskiego proklamował wówczas Zauditu cesarzową, jednocześnie wyznaczając Teferi Mekonnyna następcę tronu. W 1930 roku młody regent objął władzę cesarską i przybrał imię Hajle Syllasje.
W 1935 roku wybuchła druga wojna włosko-abisyńska Na skutek kampanii Etiopię włączono do Włoskiej Afryki Wschodniej a monarcha udał się na emigrację. Jeszcze w czasie walk Włosi dokonali szeregu zbrodni (obejmujących użycie broni chemicznej. W okupowanym kraju Włosi prowadzili politykę terroru, w ramach której dopuszczono tworzenie obozów pracy i masowe egzekucje.
Apogeum represji nastąpiło po nieudanym zamachu na marszałka Rodolfo Grazianiego w 1937 roku. W odpowiedzi na akcje etiopskiego ruchu oporu, włoska milicja przeprowadziła masakrę w Addis Abebie, w której śmierć poniosło 30 tysięcy mieszkańców. Milicja wkroczyła następnie do klasztoru Debru Libanos, gdzie zabiła około 300 mnichów i mniszek.
W 1941 roku wojska brytyjskie z udziałem etiopskich partyzantów wyzwoliły kraj. Cesarz kontynuował reformy, wzmocnił władzę centralną. W tym czasie Etiopia prowadziła aktywną polityką zagraniczną, w ramach której miała swój udział w utworzeniu Organizacyjne Jedności Afrykańskiej.
W 1952 roku na mocy uchwały ONZ włączono do Etiopii Erytreę jako sfederowaną prowincję autonomiczną. W latach 1960. w poszczególnych prowincjach uwidoczniły się dążenia grup etnicznych do samodzielności, intensywne walki partyzanckie wybuchły w Erytrei.
W grudniu 1960 roku miał miejsce nieudany zamach stanu.W 1974 roku wybuchł kryzys spowodowany skutkami kilkuletniej suszy i przestarzałą strukturą społeczno-gospodarczą. W wyniku zamachu stanu władzę objął Komitet Koordynacyjny Sił Zbrojnych, tzw. Derg, pod przewodnictwem Amana Mikaela Andoma.
We wrześniu tego samego roku Derg wydał dekret o detronizacji cesarza, zawiesił konstytucję, rozwiązał parlament i utworzył Tymczasową Wojskową Radę Administracyjną. W marcu kolejnego roku zniesiono monarchię, ogłoszono dekret o reformie rolnej i nacjonalizacji przedsiębiorstw. Faktyczna władza w kraju należała do Dergu pod przewodnictwem generała Teferi Bentiego.
W latach 1975-77 nasiliły się separatyzmy w Erytrei i Ogadenie, co doprowadziło do wybuchu wojny domowej Po zamachu stanu z lutego 1977 roku szefem państwa został podpułkownik Mengystu Hajle Marjam. Podpułkownik zaczął wdrażać system polityczny wzorowany na systemie państw bloku wschodniego. Lata 1977-79, określane mianem Czerwonego Terroru, były okresem walki z przeciwnikami nowej władzy.
Wojna w Ogadenie (z Somalią) z lat 1977-78 zakończyła się zwycięstwem Etiopii, która wsparta została przez ZSRR, NRD i Kubę. W 1984 roku utworzona została rządząca Etiopska Partia Robotnicza. W 1987 roku uchwalono nową konstytucję a prezydentem został Mengystu.
Lata 1980. wiązały się z ponownym nasileniem działań partyzantów w Erytrei, wybuchły ponadto powstania w Tigraju i innych prowincjach.W 1991 roku ugrupowania partyzanckie skupione w koalicji Etiopski Ludowo Rewolucyjny Front Demokratyczny (EPRDF) przejęły kontrolę nad stolicą kraju.
Zwycięscy rebelianci powołali rząd tymczasowy i prezydenta Melesa Zenawiego. W 1993 roku Etiopia utraciła Erytreę, która proklamowała niepodległość. W wyborach do Zgromadzenia Konstytucyjnego rok później i parlamentarnych w 1995 roku zwyciężyła rządząca koalicja – EPRDF. Uchwalona w 1994 roku konstytucja przekształciła kraj w państwo federacyjne, podzielone według kryteriów etnicznych. EPRDF sprawuje rządy do dzisiaj.
Suwerenność i integralność kraju w dalszym ciągu była poddawana próbom. W 1995 roku w Ogadenie doszło do rebelii partyzanckiej Narodowego Frontu Wyzwolenia Ogadenu, która trwała aż do 2010 roku. W 1998 r. pomiędzy Etiopią i Erytreą wybuchła wojna graniczna. Znaczne nasilenie walk nastąpiło w maju 2000 roku, co skłoniło władze obydwu krajów do poszukiwania kompromisu.
W kilka miesięcy później podpisano porozumienie pokojowe. 24 grudnia 2006 r. premier Etiopii w orędziu do narodu ogłosił, że jego kraj został zmuszony do wojny z Somalią , czyli do zbrojnej interwencji na jej terytorium, skierowanej przeciwko faktycznie panującym tam i kontrolującym stolicę fundamentalistom islamskim.
