Walter Hallstein – architekt Unii Europejskiej z nazistowskimi powiązaniami?

Walter Hallstein – niemiecki profesor prawa i pierwszy przewodniczący Komisji Europejskiej w latach 1958-1967 był jednym z inicjatorów Wspólnot Europejskich i struktur unijnych. Uznawany jest również za jednego z twórców wizerunku i głównych nurtów politycznych współczesnej Unii Europejskiej.
Tego typu informacje o Hallsteinie można przeczytać praktycznie wszędzie. Ale już naprawdę rzadko znajdziesz cokolwiek o jego drugiej twarzy i rodowodzie.

Hallstein oczywiście – tak jak i dzisiejsi komisarze unijni – nie został w wybrany w żadnym demokratycznym głosowaniu. Nominacje na “cesarza Europy”, władzę nad armią 3000 urzędników w Brukseli i budżet wartości miliardów dzisiejszych euro uzyskał od zbrodniczego koncernu IG Farben. Z powodu nadrzędnej roli IG Farben w finansowaniu powstawania nazistów i przygotowywaniu drugiej wojny światowej jako podboju światowych rynków, po wojnie wytoczono firmie proces w ramach Trybunału do Ścigania Zbrodni Wojennych w Norymberdze.

Amerykańscy oskarżyciele podczas obrad Trybunału do Ścigania Zbrodni Wojennych w Norymberdze wyraźnie dali do zrozumienia, że ani powstanie nazistów, ani druga wojna światowa, ani Holokaust nie byłyby możliwe bez finansowego i logistycznego wsparcia ze strony IG Farben. Potęga firmy była jednak tak wielka, że kary można uznać za symboliczne, część wyroków zresztą potem skrócono.
W latach 20-tych Hallstein był słuchaczem Kaiser Wilhelm Institut, ośrodka naukowo-badawczego kształcącego elitę niemieckiej inteligencji, a sponsorowanego przez IG Farben.
W czerwcu 1938 r. był jednym z członków niemieckiej delegacji (z m.in. Hansem Frankiem, późniejszym Generalnym Gubernatorem okupowanej Polski) na sojuszniczej konferencji gospodarczej w Rzymie. Z włoskimi faszystami omawiano plany podboju i podporządkowania zdobytej przestrzeni ekonomicznej wielkim kartelom. Głównym sponsorem spotkania była firma IG Farben.
W dniu 23 stycznia 1939 r. Hallstein mówił publicznie na uniwersytecie w Rostocku o przyszłości prawa europejskiego pod niemieckim kierownictwem ( “Rechtseinheit Großdeutschlands “). Mowę tę historycy nazwali “mową podbojową”. Hallstein nie pozostawił wątpliwości, komu oddawał swoją lojalność, mówiąc:

– Jednym z najważniejszych praw (w okupowanych krajach europejskich) będzie prawo ochrony niemieckiej krwi i honoru.

Po wojnie, w czasie sprawowania europejskiego urzędu, w najbliższym otoczeniu Hallsteina roiło się od byłych nazistów – zwykle powiązanych jakoś z IG Farben w przeszłości lub z którąś z firm powstałych po wymuszeniu przez proces norymberski jej podziału.

Jego prawą ręką był faktycznie ambasador RFN w Brukseli – Walter Ophuels, wcześniej ekspert patentowy IG Farben. Jego kolejnym współpracownikiem w tym czasie był chemik Fritz Ter Meer. Podczas II wojny światowej pracował on dla koncernu testując nowe preparaty na więźniach w obozach Auschwitz-Birkenau, szczególnie podobozu w Monowicach gdzie zbudowano ogromny kombinat firmy wykorzystujący pracę niewolniczą. Został skazany w Norymberdze na 7 lat, wyszedł po 2 latach, dzięki Rockefellerom i zaraz potem został prezesem firmy Bayer, spółki-córki IG Farben. Inny to Hans Globke. W listopadzie 1932 r. powstała z inicjatywy Globkego, regulacja a w grudniu przepisy wykonawcze, ograniczające sprawę zapisu urzędowego typowych nazwisk żydowskich. Był to wstęp do późniejszej usankcjonowanej prawem dyskryminacji. Uniknął po wojnie oskarżenia i zajmował wysokie stanowiska w administracji Republiki Federalnej.

Niektórzy badacze jak np. dr Matthias Rath wskazują, ze kreślone w latach 30-tych plany zjednoczonej pod władzą Rzeszy Europy łudząco przypominają to, co dzisiaj nazywa się integracją europejską. A jeśli już o przyspieszeniu procesów integracyjnych w ostatnich latach mowa, to działo się to szczególnie, wtedy gdy w Niemczech objęła rządy kanclerz Angela Merkel, a we Francji prezydent Nicolas Sarkozy.
Brat prezydenta – Francois był dyrektorem Międzynarodowego Centrum Toksykologii Hoechst, a Hoechst AG (obecnie Sanofi) to kolejna spadkobierczyni IG Farben. Firma Sanofi powstała we Francji z połączenia kilku firm przy bardzo aktywnym udziale – szeroko komentowanym przez media – ówczesnego ministra finansów Nicolasa Sarkozy’ego.