Telewizja MN
Zaloguj
0 
Związki z pro-ukraińską Fundacją Otwarty Dialog (Fotyga, Gosiewska i inni), udział w imprezie z okazji rocznicy rewolucji październikowej w sowieckiej ambasadzie (Jarosław Kaczyński) czy też popieranie legalizacji homo-związków (Z. Krasnodębski) to nie jedyne fakty dotyczące PiS-u, które wzbudzają niemałe kontrowersje. Okazuje się, że skrajnie antypolską wypowiedź ma na koncie także Antoni Macierewicz.
„[…] jest również prawdą, że w okresie Drugiej Rzeczypospolitej na równi z Rosją Radziecką uczestniczyliśmy w polityce rozbioru Ukrainy, Białorusi i Litwy” – uważa Antoni Macierewicz. Tezę swoją Macierewicz opublikował w artykule pt. „Sprawa polska-sprawa rosyjska”, który znalazł się w 1. numerze czasopisma „Głos” wydanego w roku 1977.
Macierewicz nie opublikował jednak swoich tez samodzielnie. Wraz z nim podpisali się pod nimi Jacek Kuroń oraz Adam Michnik, współautorzy wspomnianego artykułu.
Ponadto, Michnik, Kuroń i Macierewicz ogłosili, że „należy walczyć z ksenofobią i szowinizmem we własnym narodzie”.
Przypomnijmy – II Rzeczpospolita, wbrew twierdzeniom Macierewicza, Kuronia i Michnika, nigdy nie okupowała Ukrainy. Pierwszym w historii państwem ukraińskim uznanym przez Polskę była Ukraińska Republika Ludowa, uznana przez Polskę 22 kwietnia 1920 roku w ramach umowy warszawskiej Piłsudski-Petlura. Jednakowoż była ona zbyt słaba, by utrzymać niepodległość. Niemniej, na mocy umowy warszawskiej Polska zatrzymywała całą Małopolskę Wschodnią ze Lwowem oraz zachodni Wołyń, państwo polskie zaś zrzekało się pozostałych terenów sprzed 1772 roku.
Z kolei Ukraińska Socjalistyczna Republika Rad, którą II Rzeczpospolita uznała podczas rokowań w Rydze 12 października 1920 roku, potwierdziła następnie w traktacie ryskim przebieg granicy wschodniej Polski z Małopolską Wschodnią oraz zachodnim Wołyniem po zachodniej stronie granicy. Uznana przez Polskę radziecka Ukraina z punktu widzenia oficjalnego stanowiska polskiego rządu była państwem ukraińskim. Ukraina radziecka utrzymywała nawet przez pewien czas w Warszawie swoją ambasadę, którą kierował Ołeksandr Szumski, ukraiński komunista, zwolennik polityki ukrainizacji.
Niemniej, z punktu widzenia zawieranych umów: czy to z Ukraińską Republiką Ludową, czy z Ukraińską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Polska nie okupowała terytorium Ukrainy.
W latach 1918-1919 Polska prowadziła z kolei wojną z nieuznawaną separatystyczną „Zachodnioukraińską Republiką Ludową”, która proklamowała swoją władzę na obszarze Małopolski Wschodniej, w tym we Lwowie, 1 listopada 1918 roku. Wówczas pierwszym oporem zbrojnym ze strony polskiej był legendarny zryw Orląt Lwowskich. Polacy stanowili we Lwowie ponad 50% mieszkańców, zaś Ukraińcy około 7%. W całej etnicznie zróżnicowanej Małopolsce Wschodniej dominującym żywiołem pod względem kultury czy też gospodarki byli również Polacy.
Teza o „polskiej okupacji Zachodniej Ukrainy” powielana jest obecnie przede wszystkim przez środowiska banderowskie. Na gruncie tego stanowiska stała także sowiecka historiografia, która „wyzwalaniem Ukrainy spod polskiej okupacji” uzasadniała agresję 17 września 1939 roku i zabór polskich ziem wschodnich w 1945 roku.
Źródło:
Jacek Kuroń, Antoni Macierewicz, Adam Michnik, Sprawa polska-sprawa rosyjska, „Głos”, 1977, nr 1, s. 20–24 [w:] www.ecs.gda.pl/library/File/nauka/kc/p09/1_MIEJSCE-POLSKI_KURON.pdf, dostęp 8.05.2019
