Telewizja MN
Zaloguj
0 
Symbol krzyża
Środowiska antychrześcijańskie szerzą kłamstwa o tym, że znak krzyża nie był znany przed Soborem Nicejskim (który miał miejsce w 325 roku i został przeprowadzony przez cesarza Konstantyna Wielkiego). Takie antychrześcijańskie twierdzenie to wierutna bzdura – symbolika krzyża była obecna w Nowym Testamencie w Listach oraz w pismach wczesnochrześcijańskich. Mamy też materialne dowody na obecność symboliki krzyża wśród pierwszych chrześcijan – archeolodzy znaleźli krzyże z 79 roku z Pompejów, a także liczne freski i graffiti z epoki. Choć inne wyznania wykorzystywały symbolikę krzyża, to symbol krzyża nie został przez chrześcijan przejęty od innych wyznań.
Zobacz także: Te słowa wyciskają łzy! O. Buczyński o hospicjach perinatalnych: „Dziecko miało umrzeć, a żyje do dziś” [NASZ WYWIAD]
Chrześcijanie używali też i innych symboli. Jednym z najpopularniejszych był Chrystogram (zwany też Chryzmon, Chi-Rho) wyglądający jak połączenie liter P i X – to właśnie ten znak ujrzał Konstantyn Wielki i w nim zwyciężył. Część symboliki została przez chrześcijan zapożyczona z innych kultur – starym symbolom nadano nowe znaczenie.
Data Wielkanocy
Data najważniejszego święta chrześcijan Wielkanocy ustalana jest nie według kalendarza solarnego, ale według kalendarza lunarnego księżycowego – wśród pierwszych chrześcijan spierano się o datę męki Chrystusa. To właśnie 14 dnia żydowskiego miesiąc Nisan został zamordowany Jezus.
Jednym z symboli Wielkanocy są pisanki. Symbol ten wywodzi się z biblijnego monoteizmu, w którym jajko było symbolem życia – jajka rytualnie spożywano w czasie uczty paschalnej. Zwyczaj święcenia wielkanocnych pokarmów powstał w VIII, a w Polsce pojawił się w XIV.
Legalizacja chrześcijaństwa
W 313 edyktem Mediolańskim zachodni cesarz Konstantyn Wielki i wschodni cesarz Linciusz August zapewnili wolność wyznania „chrześcijanom i wszystkim” innym. Edykt głosił, że „nikomu nie można zabronić swobody decyzji […] wyznawania chrześcijaństwa czy innej religii”.
Swoją legalizację chrześcijaństwo zapewnia Konstantynowi Wielkiemu. Dziś środowiska antychrześcijańskie negują wiarę cesarza, głosząc, że legalizował on chrześcijaństwo, by realizować swoje cele polityczne. W rzeczywistości Konstantyn nie miał interesu politycznego w legalizacji chrześcijaństwa – tylko 5% populacji jego poddanych było chrześcijanami – dodatkowo byli to głównie ludzie najbiedniejsi. Poparcie dla chrześcijaństwa osłabiło pozycję władcy państwa, którego prawie wszyscy poddani byli wyznawcami wrogich wobec chrześcijaństwa pogańskich kultów (zjawisko ateizmu wówczas nie istniało). Konstantyn Wielki od symboliki i rytuałów pogańskich odchodził stopniowo.
Konstantyn, kierując się chrześcijaństwem, wprowadził bardzo niepopularne decyzje: zakazał krzyżowania, zakazał walk gladiatorów, zakazał wypalania znaków własności na ciałach niewolników, ułatwił przyznawanie wolności niewolnikom, zaprzestał składania ofiar pogańskim bóstwom, nadał symbolice pogańskiej katolickie znaczenie. Od 318 roku cesarz wprowadził zakaz: rozwodów (który chronił kobiety przed ubóstwem), prostytucji, magii i wróżb, oraz nakazał dobre traktowanie jeńców, więźniów i niewolników. Od 326 Konstantyn zakazał utrzymywania konkubin i potępił cudzołóstwo.
Konstantyn zwalczał też heretyków – słowo heretycy używane było już w czasach przedchrześcijańskich. Cesarz w 317 roku w Afryce zwalczał sektę donatystów, którzy propagowali chrześcijaństwo przemocą, łączyli swobodę seksualną i rabunki, niszczyli kościoły, pragnęli męczeńskiej śmierci w walce.
Chcesz być na bieżąco? Czytaj codziennie MediaNarodowe.com
