Tato, nie bij! – przemoc domowa i jej konsekwencje

Dodano   0
  LoadingDodaj do ulubionych!

/ fot. iStock

Kilka lat temu jedna z irlandzkich organizacji (ISPCC) zajmująca się ratowaniem dzieci z patologicznych rodzin udostępniła w Internecie krótki spot, przedstawiający małego chłopca, marzącego o tym, aby być dorosłym. Dorosłość bowiem kojarzy mu się ze szczęśliwością, bezpieczeństwem i przede wszystkim miłością. Gdy mówi o tych aspektach, jest bity i popychany przez członka swojej rodziny. Kampania ta wywołała u mnie tak silne emocje, że z przerażaniem patrzyłam na to, co dzieje się na ekranie. Najgorsze jest jednak to, że takie sytuacje zdarzają się w życiu realnym. Najświeższe dane, do jakich udało mi się dotrzeć, są z 2016 roku, kiedy to w ramach realizacji procedury ,,Niebieska Karta” w Polsce policjanci ujawnili ponad 90 tysięcy ofiar przemocy, w tym 14223 przypadków, gdzie były to dzieci. Wynik zmniejszył się w stosunku do roku 2015, gdzie ogółem zanotowano ponad 97,5 tysiąca przypadków przemocy, w tym 17392 przypadków dotyczących dzieci.

Niestety najczęściej do przemocy w rodzinie dochodzi w rodzinach, gdzie pojawia się problem alkoholowy. Kilka lat temu dokonano badania na dzieciach, które wychowywały się w rodzinach, gdzie pojawiał się problem z alkoholem. Dokonywano tym samym analizy i klasyfikacji zdarzeń traumatycznych oraz kategoryzacji stanów emocjonalnych, doświadczanych przez dzieci w wyniku tych zdarzeń. Lista zdarzeń traumatycznych, jaką stworzono na podstawie tych badań, to: 1. Oszukiwanie – okłamywanie dzieci przez rodziców, niedotrzymywanie obietnic; 2. Nadmierny krytycyzm – krytyczna postawa wobec dziecka, a tym samym stawianie dziecku zbyt wysokich wymagań; 3. Niesprawiedliwe traktowanie – ponoszenie przez dzieci nieadekwatnych w stosunku to przewinienia konsekwencji; 4. Bycie świadkiem przemocy – obserwowanie przejawów przemocy emocjonalnej, intelektualnej bądź fizycznej w stosunku do osób z otoczenia dziecka; 5. Przemoc emocjonalna – deprecjonowanie przez rodziców zdolności i umiejętności dziecka, przedmiotowe traktowanie, wyzwiska i używanie wulgarnych słów w stosunku do dziecka; 6. Przemoc fizyczna – używanie siły wobec dzieci, karanie fizyczne dzieci, gdzie sprawcami byli rodzice; 7. Porzucenie – pozostawienie dziecka bez opieki przez dłuższy czas. Takie zachowania w stosunku do nawet młodego człowieka wywołują reakcję, bardzo często oddziałującą już nawet na ich dorosłe życie. Według wyżej wspomnianych badań, stany emocjonalne przeżywane przez dzieci wychowujące się w rodzinie, gdzie pojawia się problem alkoholowy to: 1. Wstyd za rodzica – związany jest z zachowaniem i wyglądem rodzica przeżywany przez dziecko; 2. Poczucie winy – obwinianie się dziecka, za zaistniałe w domu sytuacje; 3. Osamotnienie – izolacja, poczucie samotności i braku zrozumienia;  4. Strach przed rodzicem – przeżywanie ustawicznego lęku w kontakcie z rodzicem, wynikającego z przeżywanych sytuacji; 5. Złość lub nienawiść do rodzica. W skrajnych przypadkach u takich dzieci pojawia się tak zwana ambiwalencja uczuciowa, czyli rozdarcie pomiędzy miłością do rodzica i zależnością od niego, a jednocześnie odczuwaną złością. Konsekwencją takiego zachowania są ,,zaburzenia emocjonalne”, czyli rozstrojenie emocjonalne, nienormalność w przeżywaniu czy wyrażaniu uczuć. Te zaburzenia niestety rzutują też na przyszłość i kontakty z innymi ludźmi tj. wycofanie, bierność, agresja czy również przemoc fizyczna. Nie bez powodu mówi się, że czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci.

Wprowadzona w 2005 roku Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie ma za zadanie zapewniać ochronę i poszanowanie praw człowieka oraz zwiększyć skuteczność zapobiegania przemocy w rodzinie. W 2010 roku wprowadzono również zakaz stosowania kar cielesnych wobec dzieci, w tym również ,,dawania klapsów”. Ma to na celu całkowitą ochronę dzieci. W Kodeksie karnym nie ma szczególnych regulacji odnoszących się wyłącznie do dzieci. W tym przypadku dziecko jest traktowane na równi z dorosłym, a w świetle prawa uderzenie dziecka to takie samo przestępstwo, jak uderzenie dorosłego człowieka. Ustawodawca nie przewidział ani łagodniejszej, ani zaostrzonej odpowiedzialności za bicie dziecka. Konsekwencją karną może być grzywna, ograniczenie albo pozbawienie wolności do roku. Nieprzestrzeganie tej ustawy może również prowadzić do ograniczenia lub całkowitej utraty władzy rodzicielskiej. Należy również pamiętać, że jeżeli ktokolwiek z nas jest świadkiem przemocy wobec dziecka, bądź są ku temu wyraźne przesłanki, ma on obowiązek zgłosić taką sytuację nawet na policję i może to odbywać się anonimowo. Wedle hasła „Reaguj na przemoc wobec dzieci. Masz prawo.”

Judyta Gacek

Dodano w Bez kategorii

POLECAMY